Is this the place where i can find u?

Feligan had al dagen achtereen lopen zoeken naar zijn moeder.. En daarvoor ook al weken, wat een maand geleden gebeurt was zou hij niet meer vergeten, zijn moeder was gekomen en was weer gegaan, waarom? Waarom wou ze hem niet meer zien? Had hij iets verkeerd gezegd ofzo? En zijn broertjes, waar waren die? Hij was hier nu wel, maar zonder zijn familie voelde het niet goed, niet compleet, hij was inmiddels wel volwassen, maar zijn verleden achter volgde hem, en de gedachte aan zijn moeder en broertjes ook.. En zijn vader was ook nog ergens, die hoefde hij niet te zien, nooit meer, en als hij hem ooit zou zien zou hij vechten tot hij er bij neer viel, zijn vader verdiende het niet om te leven, hij wou moormachines van hem en zijn broertjes maken. Hij haatte hem voor eeuwig. Feligan schudde de gedachte van zich af en richtte zich op het vinden van een prooi, hij was erg hongerig geworden. Hij ging stil staan en keek om zich heen, niets te zien, amper wat te ruiken, fijn. Moest hij straks gaan slapen zonder eten? Leefden hier ook nog mensen? Die laatste vraag werd beantwoord, hij voelde dat er iemand naar hem keek. Hij keek om zich heen maar nergens was iets te vinden.. 'Laat je zien.' Zei hij rustig, absoluut niet bang. Hij ging zitten en wachtte tot degene die hier was zich liet zien..

Met zachte onhoorbare stappen kwam een sierlijk cheetah vrouwtje aangeslopen. De kussens onder haar poten raakten vluchtig het krakende bladerdek maar werden even snel weer verwijderd. Ze zakte in een sluippositie en balanceerde met haar heupen. Geluidloos kwam ze voort en haar ogen flitsten over het gebied. Ze sloot haar ogen en snoof diep. Met gesloten ogen waren je zintuigen beter en nam je meer waar van het gebied. Zanyatta’s ogen schoten open toen ze een cheetah mannetje rook. Glimlachend ontdeed ze zich van haar sluipstand en hupste verder. Bij enkele struiken ging ze even liggen en haar gele ogen bespeurden het gebied af op zoek naar het mannetje. Daar midden op een open plek zat hij vastberaden te wachten tot de voor hem nog onbekende zich zou tonen. Zanyatta glimlachte en kwam zelfverzekerd de open plek op lopen. Recht voor het mannetje bleef ze zitten en keek ze hem aan. ‘’Je hebt me gezien, en nu?’’ Zei ze met een lichte, zuivere stem..