Show yourself and dare to come.

+ Maximaal 2 andere katten

Zoals gewoonlijk zwerfde de bruinoranje kater door de jungle heen, tot nu toe had hij nog niet veel meer bezichtigd dan de jungle, het was er groot genoeg om weken in rond te struinen en hij was er pas een dag of twee. Overal waar je keek waren lange, hoge bomen bekleed met felgroen mos en als je omhoog keek zag je allemaal lianen hangen, verstrikt in de takken van de bomen. Spookachtig was het er niet, alleen was het zo dicht bekleed dat je een ander niet aan zag komen en dus vrijwel gevaar liep. Daar dacht Catan zelf niet aan, het gevaar dat eventueel zou opdoemen was hijzelf en dus had hij niets te vrezen voor zover hij wist. Zijn bruingele ogen bekeken elk bosje en bijna elke boom, opzoek naar een rustige plek waar hij even een pauze kon houden. Daarna zou hij verder de jungle in trekken en doorgaan naar de rivier als hij daar nog zin in had. Nog geen enkele katachtige was hij hier tegen gekomen, misschien maar beter ook. Hoewel er genoeg prooien waren in de buurt miste hij de smaak van bloed, kattenbloed. Zijn ruwe, donkerroze tong likte zijn lippen af en een zacht knorrend geluid onderbrak het gezang van enkele vogels. Het was tijd voor voedsel, uitrusten kon hij later wel doen. Hij maakte zijn krachtige stappen beheersder en groter. Zo bewoog hij voort door de bossen heen tot dat hij geritsel hoorde vlak voor hem, een jonge wolf kwam in zijn zicht en verstijfde van shock. Een gemene maar kille grijns bevond zich nu rond de lippen van Catan, dit zou zijn prooi worden. De wolf was snel en wendbaar, niet sneller dan een Luipaard maar wel wendbaarder aangezien het een stuk kleiner was. Zonder te aarzelen zette Catan hevig met zijn achterpoten af en nam hij een reuzachtige sprong, daar stonden Luipaarden immers ook bekend om. De reuzachtige sprong die ze konden maken en het klimmen in bomen was alleen voor hun weggelegd, iets wat je een tijger of leeuw bijvoorbeeld ook nooit zag doen. De wolf schoot door de bosjes heen, maar werd op de voet gevolgd door Catan. Zijn tanden waren ontbloot en hij liet een helse grom horen, diep vanuit zijn keel. Vastbesloten om de wolf neer te halen werden zijn passen steeds groter en werd de afstand tussen hun in kleiner. Op nog maar twee meter afstand zette hij extra hard af met zijn achterpoten en besprong hij de bruine wolf voor hem die onmiddelijk neer ging aangezien het gewicht van een Luipaard vele malen meer was dan dat van een wolf. Catan had zijn klauwen in de rug van de wolf gezet en zijn kaken stevig in de hals van de wolf gedrukt, om het dier even te laten lijden liet hij los en likte hij zijn lippen rond. Bloed, dat smaakte goed, de wond in de nek van de wolf zorgde ervoor dat er puur rood bloed vrij kwam. Genoeg gespeeld, opnieuw zette hij zijn kaken in de nek van de wolf en beet hij stevig door waardoor de kop van de wolf er haast af lag. Nogmaals likte hij zijn lippen rond en keek hij om zich heen, niemand te zien. Hij zette zijn tanden in de achterkant van de wolf en sleepte hem daaraan mee, naar een grote boom verderop waar hij zijn avondmaal zou gaan oppeuzelen. Een klein bloedspoor liet hij achter bij het verslepen maar voor zover was hij nog geen andere katten tegen gekomen waardoor er dus geen gevaar op de loer lag.

Een zachte ademhaling weerklonk hoog in de bomen. In een wat hogere boom, stevig en dichtbegroeit, lag een jong luipaard. Ze wilde haar lang verdiende slaap inhalen. De jungle leek haar een prima plek. Er waren immers veel bomen om in te klimmen, genoeg beschutting, en eten in overvloed. Zelf had ze een passieboom uitgekozen. Niet omdat ze de bloemen zo mooi vond. Nee. Om de zoete geur van de passievrucht die zich daar voor deed. Deze geur bracht niet alleen haarzelf in een diepe slaap, maar zorgde er ook voor dat vogels en andere dieren zich stil hielden. Ze hadden zich in de boom verspreid. Hier was dan ook de keus in. De boom was namelijk opverdeeld in wel honderd takken. En dan nog iets, de boom was hol. Zo konden de kleinere planteneters hun rust krijgen. De vogels bevonden zich door de gehele boom. Zo ook voor Sanjay. Ze had zich genesteld op een dikke tak die zich aan het eind spitste in twee gelijken takken. Verder had deze een hoop uitlopers wat Sanjay een perfect bed schronk. Verder op de tak zatten twee tropische vogels in schitterende kleuren. Ze verscholen ziggen tussen de passiebloemen die zich aan het eind bevonden. Sanjay lag halverwege. Met haar voorpoten over elkaar geslagen waar haar kop, als een kussen op kon rusten. Ook zij werd omringd door enkele van deze bloemen, maar ook de bladeren zorgde voor een prima camouflage. Het enige wat haar verrade, was haar lange, pluizige staart die soepel, langs de tak heen en weer swiepte. In haar slaap had ze hier geen erg in. Plots leken de vogels ergens van te schrikken. Ze vluchten weg. Hierdoor was Sanjay's dutje verledentijd. Met een ingehouden geeuw keek ze op. Ze sloeg haar dikke staart rond haar achterhand waarbij haar kop keerde. Daar zag ze een luipaard aankomen met een prooi in zijn bek. Hij was van plan de maaltijd onder deze boom te gaan oppeuzelen. Sanjay volgde zijn bewegingen en hield hem nauwkeurig in de gaten. Een gouden soortgenoot als deze was ze nog niet eerder tegen gekomen. In haar sierlijke houding bracht ze haar kop weer tot op haar voorpoten. Ze kon ze het luipaard vanuit de boom, goed bekijken. Haar zoet blauwe ogen namen een kleine lach met zich mee die haar gezicht sierde. Een grinnik kon ze nog net tegenhouden waarop haar oren naar achteren sloegen. Dit gaf haar een verlegen snoetje. Vervolgens twijfelde ze over een woord, zou ze iets zeggen? Waarom niet. ,,Hallo", sprak haar opzich vriendelijke stem met een zachte ondertoon wat ergens heel prettig klonk. Wachtend op een reactie sloeg ze haar staart eenmaal heen en weer.

Rustig had hij de dode wolf meegesleepd naar een grote boom, een passievrucht boom wel te verstaan. Eenmaal daar liet hij zijn lichaam op de grond ploffen en begon hij met enkele stukken vel los te trekken, met succes bereikte hij zijn doel en de buik van het dier lag nu bijna helemaal open gereten. Zijn kaken zette hij in de bloedrode buik van het dier en zo scheurde hij een groot stuk bloedrood vlees los. Enkele bloeddruppels vielen in het zand op de grond en trokken erin, zonder op of om te kijken begon hij aan het stuk buik. Natuurlijk hield hij de omgeving wel in de gate aangezien je nooit wist wat je te wachten stond, zijn oren stonden ietsjes naar achteren gericht, luisterend naar alle geluiden om hem heen. Hoe verradelijk het er ook uit zag dat hij niet aan het opletten was, dat deed hij toch. Zijn grote poten met de enorme klauwen eraan had hij op de dode wolf gelegd en zijn klauwen rustte zachtjes op het bebloedde dier.
Uit het niets viel er een stem in de stilte, iemand zei hem gedacht en zijn bruingele ogen speurde de omgeving af, zoekend naar degene die de woorden uitgesproken had. Naarmate hij niemand zag ging zijn vermoedde naar boven toe en hij hief zijn kop op en keek naar boven, hoog de boom in. Zijn ogen spotte een sneeuwwit, vrouwelijk luipaard lag daar sierlijk op een tak, het eerste wat hem opviel waren haar diepblauwe ogen. Zeeën van ogen kon je het noemen. In de tijd dat hij hier had rondgedwaald was hij nog niemand tegen gekomen en dit was wel hetlaatste wat hij hier had verwacht, een sneeuwwit luipaard die zich in een boom schuil hield. Voor kort was hij vergeten dat ze hem had begroet en nu hij stukje bij beetje weer terug kwam met zijn gedachten hier op aarde, nu het pas tot hem doordrong dat hij nog geen woord had gezegd. "Hai." kwam er wat kortafjes uit zijn mond. De luipaard daarboven had hem gestoord tijdens zijn avondeten, het irriteerde hem maar ergens ook weer niet. Het was een teken dat hier weldegelijk andere dieren leefde, een soortgenoot zelfs. De eerste gedachte die in hem opgekomen was nadat hij haar had begroet was dat hij verder nog geen andere luipaarden tegen was gekomen en dus ook nog geen leden in zijn groep had. Daar zat hij opzich niet zo mee maar wat hem wel dwars zat was dat het hier stikde van de tijgers. Die vieze, irritante en trotse beesten die als het er op aan kwam als een haas wegvluchtten. Rustig aan ging hij weer verder met zijn eten, hij kauwde op het malse stuk vlees, dat hem uitaard goed deed. Ondertussen kon ze gewoon doorpraten, hij zou naar haar luisteren voor zover zijn irritatie aan haar niet te groot werd, maar hij liet het niet merken. Misschien zou ze zijn kortaffe reactie haar niet gerust stellen maar daar zat hij niet over in, hij neigde nou eenmaal meer naar de slechte kant dan de goede. Terwijl hij rustig door at wachtte hij af of ze haar bek nog zou opentrekken of niet.

Haar blauwe ogen sloten zich langzaam waarna ze zich even sloom weer opende. Had zag eruit of de wereld kort in slomotion werd afgespeeld. Ze werpte deze handeling op het mannelijke luipaard wat nu opkeek. Haar kleine lach werd iets breder waarbij haar parelwitte tanden verschenen. Dit in combinatie met haar lichte vacht, bracht haar vlekken en ogen extra naar voren. Toen bleek dat het luipaard lang over zijn woorden moest nadenken, bolde haar pluizige oren naar voren. Plukken wit haar vielen over haar voorhoofd. Dit kwam omdat haar oren ontzettend wollig waren. Pas daarna klonk er een stem. Hai. Het had erger gekund. Sanjay grinnikte zachtjes. Dit omdat er verder niks uit kwam, dat was het. Hij keerde zijn kop terug naar het voedsel waar hij door ging met eten. Net of er niets gebeurd was. Mannen. Ze draaide met haar ogen waarna haar blik serieuzer werd, tot misschien wel vals. Niet zo bedoelt! Maar luipaarden, waaronder vooral sneeuw luipaarden, hadden van boven een recht bovenlid, wat hun vaak sluw deed kijken. Zoals nu. De pauze was ingegaan. Voor Sanjay duurde deze veels te lang. Ze stond dan ook soepel op om de stilte te verbreken met geritsel en een luide geeuw. Uitrekken vlogen de vogels in de boom één voor één weg. Enkele keek ze na tot ze niet meer zichbaar waren. Vervolgens keerde ze haar kop terug naar de luipaard. Ze liet een flauwe grijns zien waarbij ze haar staart flik heen en weer liet zwiepen. Daarop keerde ze zich naar de boomstronk waar ze zich naar beneden liet glijden. Met haar nagels in het schors, liet ze zich soepel, rustig, maar vooral sierlijk tot op de grond zakken. Daar kwam ze geruisloos met alle vier de poten op de grond. Haar blik bleef ondertussen op de gouden kat gericht. Ze had zijn gehele lichaam goed in zich opgenomen. Dit luipaard was veel robuuster gebouwd als zij. Hij was gespierd, stevig, groter en had een veel vorsere kop. Daarom ook sprekender. Dat van haar was in tegenstelling tot hem heel egaal. Sanjay snoof om haar aanwezigheid vast te stellen. Gevolgd door enkele stappen voorwaarts op de luipaard af. Ze liep met een kleine boog langs hem tot ze schuin achter hem stond. Daar stond ze stil. Haar fel blauwe ogen stonden nog steeds op hem gericht, alsof hij haar 'blauwe zeeën' aantrok. Sanjay's ogen namen een kijk aan die er bedenkelijk uitzag, alsof ze iets van plan was. Het bleef nu dan ook lang stil. Sanjay ging op in de stilte waardoor ze als een standbeeld op haar plek bleef staan. Een blad dwarrelde langs haar kop naar beneden. Maar ook hieraan gaf ze geen aandacht. Pas toen het blad de grond raakte, ontstond de 'plots'. ,,Zeg", sprak ze op een vragende toen waarbij haar kop keerde. Het blik verandere. Nieuwschierige ogen staarde hem aan. ,,Heeft meneer misschien een naam", een naam vond Sanjay eigenlijk niet belangrijk om te weten. Toch was het een standaard vraag die er bij haar altijd automatisch uit floepte.

Nu hij verder aan het eten was haalde hij haar terug in zijn gedachten, het sneeuwwitte plaatje van haar kwam terug, ze was kwa uiterlijk heel anders dan hij. Hijzelf was goud van kleur, groter, gespierder en forser. Daar was niets mis mee maar als ze naast hem ging staan kon je duidelijk het verschil zien van geslacht en de leeftijd, hij schatte haar rond de 2,5 ze zag er jong uit, kleiner dan een gemiddeld vrouwelijk luipaard van rond de 4 en dus schatte hij haar jonger. Geritsel en een luide geeuw verstoorde de stilte die er hing en het werd gevolgd door een paar nagels die in schors werden gezet om zo voorzichtig naar beneden te kunnen komen. Het had er ongetwijfelend elegant uit gezien maar aangezien hij druk bezig was met zijn prooi. Ze kwam zijn kant op, liep voor hem langs en eindigde schuin achter hem. Hij had voor kort zijn hoofd ietsjes opgetild en liet zijn eten met rust. Zijn bruingele ogen volgde haar bewegingen maar nu ze uit beeld was verdwenen deed hij geen moeite om zijn kop naar haar toe te keren, zo interessant was ze ook weer niet. Hoe egoïstisch het ook klonk, voor nu vond hij zijn avondmaal belangrijker dan haar. Hij peilde haar in als een lieve, rustige kat die eigenlijk geen vlieg kwaad deed. Misschien zat hij er wel helemaal naast maar tot nu toe hield niemand hem tegen om die gedachten te leiden. De wolf was haast helemaal kaal gevroten en er lag nu alleen nog een karkas, met zijn voorpoten drukte hij zichzelf omhoog tot een zittende positie en hij keerde zijn kop nu pas om haar goed aan te kunnen kijken. Ze was mooi en elegant om te zien, daar was geen twijfel over mogelijk. "Natuurlijk heeft meneer een naam.." Sprak hij met iets van sarcasme uit. "En hoe zit het met mevrouw?" Vervolgde hij.

Het was duidelijk dat deze kater meer om zichzelf gaan dan om andere. Door haar ogen ging een blik voorbij, een fracite van een seconde maar aanwezig. Het had iets...iets voorbereidend, iets plannend. Maar ook dit had de luipaard niet gezien. Natuurlijk niet. Eten was immers véél belangrijker! Niet dan? Nee. De lag die zich op haar gezicht voordeed verbrede zich. Het was maar voor enkele centimeters, maar genoeg om haar hoektanden zichbaar te stellen. Ondertussen deden gedachten zich één voor één op tot een verhaallijn die ze liever van haar af schudde. Alleen zou dat het spel breken. De luipaard kwam namelijk omhoog om zich vervolgens tot haar te keren en iets te zeggen. Sanjay zette een stille stap terug waardoor haar voorpoten nu voor elkaar staan. Haar slanke talje kwam hierdoor poter uit wat haar opgeheven kop nog eens versterkte. Weer veranderde haar blik. Opnieuw naar iets vragends. Zijn klanken kwamen namelijk onverwachts en waren woorden die ze niet had kunnen indenken. Over een antwoord dacht ze heel anders. Hij zo te zien niet. Ze grinnikte opnieuw waarbij haar ene voorpoot zich iets optrok om zich vervolgd weer neer te planten tussen het hoge gras. Haar staart zwiepte nog enkele keren heen en weer voordat ze antwoordde. Haar oren leken mee te spelen met het ritme van haar staart wat er grappig uit moet hebben gezien. ,,Mevrouw heeft een naam, ja", sprak ze met een ingehouden lach waarbij ze haar tanden opnieuw showde. Ze twijfelde even. ,,Sanjay is de naam", volgde ze op aangezien de twijfel snel wegtrok bij haar meevoerende gedachte.

Het was niet zo dat Sanjay - zo heette ze blijkbaar - hem niet interesseerde, ze was gewoon op een ongelukkig moment met hem in contact geraakt aangezien hij verging van de honger, die nu gestild was. Zijn bruingele ogen bekeken haar nu vanaf één meter afstand, dat was stukken beter dan toen ze nog in de boom lag. Nu viel hem haar lag pas op en hij had geen idee waar ze om lachte, misschien vond ze het grappig dat hij met zijn eten bezig was? Het interesseerde hem eigenlijk ook geen éne ruk, ze mocht lachen wat ze wilde zolang het maar niet te erg werd. Zin in een giegel partijtje had hij niet echt en dat kon je zo van zijn kop aflezen. Dat hij zijn naam niet had gezegd was niet omdat hij zijn naam te hoog voor haar vond, het was immers maar een naam, nee hij wilde gewoon even dollen met haar. Kijken wat ze in petto had en de sarcastische maar toch amuserende toon in zijn stem kon je dan ook duidelijk horen. Ze had een vrij heldere stem, een mooie stem om lang naar te luisteren maar nu irriteerde het hem, geen idee waarom. Misschien omdat hij het gevoel had dat ze naar 'goed' stonk, hij wist het niet en zou het dan ook zeker niet bloot stellen aan haar. Nee, hij hield het voor zich en probeerde zijn irritatie te negeren, het was niet zo dat hij liever op zichzelf was, dat viel wel mee maar om de juiste gezelschapspartner te vinden was moeilijk, daarom was hij graag bij zijn zus. Zijn zus.. Al jaren had hij haar niet gezien en zijn blik weerde hij kort van haar af, staarde naar een liaan die hoog in de boom verwikkeld was. Ook deze gedachte wuifde hij weg, dit was niet het moment om aan zijn zus te denken, daar werd zijn stemming alleen maar minder van en hij keek weer naar de sneeuwwitte poes. "Aangenaam ... Sanjay." Hij moest even nadenken over haar naam aangezien het niet een naam was die je meteen onthield, misschien ook wel als je het associeerde met haar uiterlijk, je zag niet vaak luipaarden zoals haar. Zelden zelfs. "Mijn naam is Catan." Ergens kon je lichte trots in zijn stem horen maar die drukte hij weg, voor zover het lukte. Alfa's van een troep zeiden vaak dat ze een troep leidde, hij niet. Dat was immers een bijzaak en vond hij niet belangrijk om tegen een vreemde te vermelden, van opscheppen hield hij sowieso niet. Net als of een troep je beter maakte dan anderen, daar dacht hij heel anders over. Even schudde hij zijn kop waarna hij haar weer aankeek, hij wist niet waarom ze hier was. Met een reden? Maar dat deed er niet toe, ze was er en dus had hij voor nu gezelschap.

Met knipperende ogen verdween haar lach. Ze had gelijk een tegen woord verwacht. Dit duurde even. Haar ronde oren sloegen voorzichtig naar achteren tot in haar nek. Zo werden haar blauwe ogen groter zodat de zon er met veel plezier in kon schijnen. En weerkaatsing ontstond wat haar kijkers hun felle gloed terug gaf. Ondertussen had haar mond zich gevormd tot eentje die open stond van verbazing. Niet overdreven, maar een heel klein beetje. Zo ver dat het er nog schattig uitzag, en niet dom. De witte poes zette nog eens een stap naar achteren. Haar staart zwiepte nog eens een paar keer heen en weer. En bij zijn wegkijken, sloegen haar ogen voor enkele seconden ter gronde. Ze bekeek in die seconden zijn krachtige poten die overgingen in het groene gras. De klauwen van de luipaard zaten nog onder het bloed van zijn prooi. Ze keek hem voorbij naar het karkas van een wolf. Om zijn aanzien kon Sanjay we stellen dat hij nergens bang voor was. Hij zag er moedig uit, sterk, vastberaden, en misschien wel slecht. Sanjay zuchtte onhoorbaar. Bij zijn terugkijken zochten haar grote ogen de zijne. De verbaaste blik op haar snoet was niet verdwenen. De luipaard begon weer te praten. Dit stelde Sanjay gerust. Ze ademde dan ook duidelijk uit waarop haar oren weer iets naar voren kwamen. Daarna stelde hij zich eindelijk voor, Catan. Het was een naam die Sanjay verwachtte. Een naam die hem goed stond. Het klonk sterk net als hij, zoals al eerder gezegt. Hij glimlach keerde terug. ,,Aangenaam....Catan", Sanjay kon het niet laten zijn naam uit te spreken als dat hij de hare sprak. Hij had er namelijk ook een korte pauze tussen, ze vroeg zich af waarom. Vond hij haar naam soms vreemd? Misschien kende hij haar taal niet. Natuurlijk niet! Ze kon zichzelf wel voor haar kop slaan. Maar haar gedachte zette haar aan het denken. Zijn naam had misschien ook wel een betekenis? Catan? Zelf had ze het woord nooit eerder gehoord. Vragen kon altijd. Nee heb je, ja kan je krijgen! ,,Heeft je naam misschien een betekenis", vroeg ze dan ook nieuwschierig waarna zij ook maar eens ging zitten.