Een creme kleurige(heel licht bruin) leeuwin kwam Felidae binnen. Ze bromde even. Ze stopten en rook veel geuren. Ze zwiepte haar staart dominant heen en weer terwijl ze verder stapte. Ze nam een sprint en croste door de bossen. Ze hielt ervan, die wint deed zo een deugt. Ze kon net stoppen voor een afgrond. Blokken stenen vielen naar beneden. Ze draaide haar om en ging de andere richting op. Ze zag oppeens een hert. Ze nam een sprint en probeerde het beest te vangen. Ze duuwde haar behendig af en sprong op het dier. Het dier zakte onmiddelijk in, en Sumatra zag de kans om de keel over te bijten. Maar juist dat ze dat wou doen hoorde ze iets. De hert nam de kans om weg te rennen en schotte ook naar haar. Waardoor ze 2 meter verder werd gesmeten. Haar poot voelde niet goed aan. Een pijnkreet kon ze niet onderdrukken. (Inspiloos)
Door het struikgewas baande die albino leeuw zijn weg opzoek naar voedsel. Hij had al een tijd geen goede had binne gekregen waardoor zijn maag knorde en zijn humeur achteruit ging. Hij snauwde iest onnozels tegen zichzelf uit waarbij een hert hem plots voorbij sprong. De vorse leeuw zette onmidelijk de achtervolging in. Hij stoof weg waarbij zijn gespierde achterpoten een grote stofwolk achterlieten. Gestuurd door zijn maag nam hij een noodvaart die hem gelijk tot het hert bracht. Zijn voorste klauwen sloegen zich rond de nek van het al gewondde beest waarbij ze beide op de grond kletterde. Met een koprol kwamen ze neer wat een hoop kebaal veroorzaakte. Niet alleen de klap op de grond maar ook de takken en struiken voerde hun kraak spel uit. Vervolgens perste Aiden zijn scherpe hoektanden in de keel van het spartellende dier. Het duurde niet lang voordat deze het begaf. Het roofdier had de strijd gewonnen, zo hoorde het dan ook! Aiden liet los waarbij een grom zijn overwinning liet merken. Het sappige bloed wat nu met hoeveelheden langs zijn lippen naar beneden stroomde likte hij met plezier af. Daarna ging zijn tong over op de wond waar het donkere bloed een weg wist te vinden door de bruine vacht. Het zoete bloed stilde zijn dorst, nie nog de trek naar vlees. Aiden schurde met veel geweld een stuk huid van het hert, gevolgd door een hap uit zijn dijbeen. Heerlijk! Aiden likte opnieuw zijn lippen af waarna hij onderzoekend rond keek naar aaseters. Hij zich zo snel niks, of toch wel? Iets lichts bevond ze vlak bij de grond, tussen de struiken. Zijn neus liet hij de rest van het werk doen, deze concludeerde al snel dat het een soortgenoot was en duidelijk een wijfje. Aiden besloot zijn maaltijd te verstoppen om een kijkje te nemen. Hij was altijd al nieuwschierig van aard, en ook dit keer wist zijn gedachte hem over te halen. Door de struiken kon hij al snel merken dat het een leeuwin was, zo te zien gewond. Stomme muts, hoe dom kon je zijn, was het eerste dat in zijn kop opkwam. Toch had hij een zwak voor de vrouwelijke soorten onder hen. Met veel tegenstribbelen van zijn poten, ging hij toch naar haar toe. Bij haar aangekomen zweeg hij. Een kille blik verscheen in zijn ogen, bijna sluw te noemen. Alsof hij haar iets aan zou doen, toch zat er ook iest nadenkends in wat je aan het denken zette. Aiden snoof om zijn aanwezigheid vast te stellen. Verder bleven zijn kaak strak op elkaar.
Sumatra hoorde geluid. Blijkbaar een roofdier die het hert had overgenomen. Ze zuchte kwaad tegen haarzelf. Ze keek naar haar poot die hard begon te bloeden. Ze begon het proper te likken, maar ze kreeg er honger van. Wat haar helemaal stoorde was dat ze het bloed van de hert tot bij haar rook. Ze had honger en nu kon ze niet jagen. De wonden pikte maar het bloeden begon te stillen. Haar staart ging hevig heen en weer. Oppeens zag ze een rat voorbij komen die duidelijk zin had om haar op te eten. Sumatra klapte haar poot op de rat en zette haar klauwen stevig in het dier dat piepte van de pijne. Ze had het beestje op. Wat maar een honger stiller was. Met 1 ratje had ze geen genoeg. Ze likte haar snoet af, maar alleen de kleur bleef plakken. Ze luisterde naar de geluiden rond haar. En hoorde ze voetsporen. En niet lang daarna zag ze een leeuw. Ze slikte even en legde haar oren in haar nek en haar staart begon hevig te zwieren. Ze zag de blik van de leeuw en dat bevalde haar niet echt. Ze stond op maar steunde niet op haar poot. Ze gromde, en nu waren haar kleine oortjes tegen haar roofdier schedel gedrukt. Haar staart zwiepte als een gek heen en weer. Maar ze wist wel dat ze gewond niet tegen een leeuw opkon. Wat ze nu deed was van angst en voor te dreigen.
Op haar eerste reactie was gelijk te merken dat ze bang was. De oren en de eerste blik zeiden immers met wat voor iemand je te maken had. Alleen was Aiden in dit geval degene die zichzelf voor de gek hield. Hij was helemaal niet streng, niet vals, en zeker niet slecht, althans, niet tegen vrouwtjes. Zoals al eerder gezegt, had hij er een zwak voor. Hij zou ze dan ook met geen mogelijkheid kunnen aanvallen, dat was gewoon te laag en veels te laf. Zonder dat de sluwe blik verdween hield hij zijn kop iest schuin. Ze stond op om hem vervolgens een grom toe te sturen. Aiden's kop keerde zich zodat hij weer schuin keek, alleen nu de andere kant op. Dit alles zonder dat zijn starters blik verdween. Hij bekeek haar hierbij van top tot klauw. Ze was een zeer charmante leeuwin om te zijn. Met ahar slanke bouw, kleur en kop kwam ze uiterst aantrekkelijk over. Zo dacht Aiden over de meeste wijfejs, maar omdat zij net als hij Albino was, had zij een extra plus achter de tien. Kort flitste zijn ogen naar de gewonde poot waarna ze weer omhoog vlogen naar haar snoet. Hij tuurde diep in haar ogen waarbij zijn tanden ontblote, hierop volgde een vorse grom die overging in een brul. Dit alleen maar om zijn dominatie te tonen. Ze moest weten dat hij geen partij was voor haar, en zeker niet met die poot. Toch zou hij haar ondanks dit, niet aanvallen. Zijn kille blik verdween na de grom dan ook al snel. Ook zijn lippen zorgde ervoor dat zijn tanden verdwenen. Een vriendelijke glimlach verscheen daarna op zijn gezicht. ,,Geen nood, ik eet je niet op", begon hij lachend, zijn warme stem gemengt met de zwoele klonken kwamen erg vertrouwelijk over. Zijn hele lichaamshouding was dan ook totaal veranderd. ,,Laat me je helpen", sprak hij kijkend naar de hangende poot. Hij zette één stap naar voren, verder ging hij niet, nee. Hij wachtte eerste op een goedkeuring van vertrouwen, als ze bang zou zijn, had hij nog een plan B.
Ze draaide even met haar ogen. “Wat doe je toch Suma?” Zei een stemmetje in haar hoofd. Maar toen de leeuw begon te brullen deed ze het terug. Met een ietsjes charmante manier, maar met ook een tikkeltje dapperheid. Ze keek de forse,dominante maar vooral de prachtige leeuw aan. Opeens begon de leeuw te praten alsof er niks gebeurd was. Dit had ze nog nooit tegengekomen. De meeste leeuwen zouden haar killen, of toch proberen. Haar staart hing laag, en haar oren terug naar voren gericht. Deze leeuw leek wel iets te kennen hoe je leeuwinnen moest aanpakken. Maar meestal gaf dat bij haar vonken, en zou ze direct in verdediging gaan. Haar rooftanden gingen ook weg. Even keek ze weer raar naar de leeuw. “Wat kan u doen,mijnheer?” Zei ze op een charmante manier. Ze was neutraal. Liefst leefde ze afstandelijk, maar ze moest toegeven als ze niet snel iets bedacht dat er nog meer ratten zouden komen. Ze keek in de ogen van de leeuw. Zijn ogen waren mooi rood. Zij had lichter rood, sommige twijfelde zelfs of ze wel degelijk een albino was. Zijzelf twijfelde er ook aan. Ze was ook beleefd opgevoed. Naja wat je opgevoed kon noemen. Het was meer een mishandeling. Ze ging liggen om het haarzelf makkelijk te maken. Wat ze wel grappig vond aan katers was: als je een kattin verslaat ben je een lafaard, als een kattin wint lachen ze je uit. Zijzelf had er geen problemen mee dat Katers vechten tegen haar. Ze had veel Katers op hun plaats gezet. Maar ook verloor ze soms. Ze had geluk dat ze dan of te wel snel genoeg was om weg te rennen, of te wel dat de leeuw het erbij liet. Meestal was ze snel genoeg weg, maar het gebeurde ook wel eens dat de leeuw haar liet gaan. Maar als leeuwen verloren, door de dood kon zij er niks aan veranderen. Ze was sterk maar misbruikte het nooit, en snoefde er zeker niet over, ze zei het alleen maar als iemand vroeg dat ze vocht, maar dan zou ze ook wel zeggen dat ze ook soms verloor. Ze hate het als de meeste er begonnen over te stoefen.
Index 
