I'm just new nohting more

Kalm bracht de grote mannelijke tijger zich voort, zijn brede poten zetten zich stap voor stap neer op de gladde stenen rustig en goed oplettent liep hij verder. Zijn ogen waren groen maar als hij in het licht keek was een kleine rood, gele twinkeling zichtbaar. Hij kwam uit een ver gebied, waar hij de eerstegeborene was van de troep. Hij moest de opvolger worden maar had ze uiteindelijk vermoord door bedrog, nu had hij gereisd tot hij dit gebied zal betreden, Felidae. Hier zal hij blijven en niet weg gaan en iedereen zal lijden als ze hem onder ogen kwamen. Hij zou niemand zonder pijn achterlaten al... Meteen vechten is voor idioten en dat zal hij dan ook niet snel doen maar dominant zijn en andere dingen? Dan zouden ze toch echt zijn tanden moeten voelen. Hij gromde en richte zijn gedachte weer bij het gebied, voor je het weet kan je uitglijden of brokkelen er stenen af. Hij sprong opzij, de steen die naar beneden viel had hij al zien aankomen maar wachten voor het laatste moment, wie zal zijn eerste slachttoffer worden? Hij wist het nog niet, nu was er nog niemand maar snel zouden er andere katten het gebied betreden. Hij zou zijn eigen troep starten voor enkel tijgers de andere katten die niet in zijn troep wouden konden maar beter lijden door hem. Het begon al te vervelen, het alleen zijn een beetje gezelchap was wel leuk om een spelletje te spelen bijvoorbeeld. Al hield hij van de rust, je zal niet snel gestoort worden in dit gebied. Rustig stapte hij verder wachten op enkel ander teken van een kat.

(Inspiloos)

Magnetica brulde en haar sterke en lange poten brachten haar vooruit, de berg op. Magnetica was groter dan de meesten tijgers, veel groter zelfs soms kwam het ook voor dat ze zelfs groter was dan een mannelijke tijger. Die werden dan onderdanig maar Magnetica? Nee, als zij onderdanig was moest het wel iets heel erg zijn, maar dat was nog nooit gebeurd. Ze brulde luid en zuiver en klom de berg op, ze ging op de top staan en keek dominant, wat ze ook was en keek zo naar beneden, waar ze een andere tijger zag. Het was zo te zien een mannetje, maar ze vondt het niet duidelijk om te zien. Ze brulde nog eens als teken dat hij haar moest zien, ze zwiepte met haar staart heen en weer en zette haar klauwen in de rots, zodat ze goed bleef staan en niet zomaar naar beneden ging, wachtend totdat de andere tijger een teken zou geven aan haar dat ze haar had gehoord, of iets anders.

[Zwaar inspiloos]

Hij kwam uit een troep met grote tijgers, maar hij was de grootste van alle op jonge leeftijd was hij al vele malen groter dan zijn vader. Zijn neus ving een geur op.. Het was een vrouwelijke tijger en hij rolde met zijn ogen. HIj had de brul al eerder gehoort en had zich toen meteen dominant opgestelt, eens kijken wie zijn eerste slachttoffer was, eens kijken of ze hem ging uitdagen. Hij grijnsde half wat neit te zien was voor de tijger "En wat doe jij hier?" Zei hij rollend met zijn ogen, een nieuwe tijger in het gebied kan het nog beter? Ach hij kon er niks aan doen en zal meer slachttoffers hebben, hij wachte af op reactie ze had een dominante houding iets wat hij absoluut haten. Die tijgerin zal wel eens leren als ze dominant ging doen tegenover hem, hij snoof 'toon maar snel respect dametje' mompelde hij in zichzelf. Er was ook altijd iemand die zijn rust kwam verstoren mog hij niet een enkele seconde alleen zijn? Hij liet het erbij er zouden toch meer katten dit gebied intrekken. Hij was altijd wel de grootste en groter dan de gemiddelde mannelijke tijger, en de tijger was het grootst van allemaal en hij had nog ook een hele massa spieren. En zijn lijf heeft vele wezens het leven gekost.

'Mag ik hier niet komen dan?' vroeg Magnetica met een speelse grijns op haar gezicht. 'Ik heb toch echt geen bordje gezien dat ik hier niet mag komen hoor,' zei ze en grijnsde nogsteeds. Ze snoof even diep en een valse glimlach was op haar gezicht te vinden, nee, ze zou niet aanvallen tegen andere tijgers dat zou een slechte indruk maken ookal had ze veel doden en slachtoffers die het niet hadden overleefd op haar naam staan. Ze zuchtte even en haar staart ging zachtjes heen en weer, ze was geconcentreerd en focuste haarzelf maar op een ding, op de tijger. Ze bromde even zuiver in haar mond en keek de tijger toen weer aan. 'Geef maar eens één goede reden waarom ik respect zou moeten tonen dan,' zei ze met een grijns, misschien zou ze deze tijger wel beter willen leren kennen, misschien dan. Magentica werd vaak onderschat, aangezien het feit dat ze een tijgerin was en iedereen meestal dacht dat die niet sterk waren, maar voor diegene de dat dachten of denken: Dan heb je Magentica nog nooit gezien en wil je haar nooit ontmoeten. De meeste tijgers van het gebied waar ze uitkwam vielen op haar, en wilde welpen met haar maa Magnetica vondt ze niks, die arme arme goedzakkies die alleen maar zo deden tegen haar, daar had ze het niet op en ze wist niet eens of ze ooit wel welpen zou willen hebben met tijgers, maar als dat zo was zou ze ze neutraal maken, of bars en bars slecht. Ja, daar zo ze dan wel over na willen denken maar ze wilde geen maar dan ook geen goedzakjes als nakomelingen, ze wist niet eens of ze later ooit überhaupt een partner wilde, ja ze was soms gemeen en vals maar zo was Magnetica nou eenmaal en zo zat ze nou eenmaal in elkaar. Ze schudde even haar kop om uit haar gedachten te komen en keek de tijger nogsteeds hetzelfde aan, ookal stond ze niet meer heel dominant.

Hij rolde met zijn ogen toen ze sprak weer zo één. "Nou ik heb anders nog nooit een bordje gezien, en laat die domme grijns van je gezicht snel vertrekken" Sprak hij haar kalm en kill toe met een eigenaardige enge toon eraan. Aanvallen zal hij niet gelijk doen enkel als ze hem toc echt begon uit te dagen. Hij spitste zijn oren toen ze sprak maar negeerde het "En om niet te vergeten wie moet je voorstellen?" Mompelde hij kill uit, hij had geen zin in een gesprek maar hij wou toch even deze nutteloze naam weten als gedachte aan dit moment een onzichtbare grijns krulde zijn lippen. Het was een tijgerin hij had zelfs kleinere mannetjes gezien al kon het hem niks schelen, dat waren dan ook echte zwakkelingen die maar wat rond huppelde en dachten dat ze sterk waren, nou die liggen onder de aarde of hun laatste minutjes zijn geteld. Eerst eens kijken wat voor tijgerin dit was, slecht oke. Maar eens kijken hoe ze zich verder gedroeg de dominantie van hem was niks zwakker geworden enkel dominanter nu de tijgerin dichterbij was zijn trots zal nooit vallen net als zijn kracht. Vele tijgerinnen vielen voor hem, zijn uiterlijk, zijn spieren en omdat hij zich ook echt gedroeg als een Bad Boy. En nee geen domme maar op een kille coole manier. Die domme bad boys mochten naar hell rennen van hem waarom waren veel slechte aardig tegen mede slechte? Die waren maar zielig je hoort toch geen vrienden te hebben? Of iniedegeval geen hele vriendenlijst waar je aardig tegen bent dan ben je maar zielig enkele nakomelingen van hem zouden hem gaan opvolgen maar hij zal niet snoezie poesie tegen ze gaan doen ook hun hebben regels nodig en zo worden ze groot en slecht en absoluut niet zwak.
Helaas waren er vele slechte tijgers die hun jongen verprutste door liefde hij walgde ervan, als jong had hij ook niet aardige ouders en begn ze toch zat te worden en had ze zonder enkele spijt vermoord. Hij is er nu nog blij over weg van die domme ouders die niks van je af weten. Niemand van zijn troep had overleefd maar goed ook ze waren slecht maar echt? Nee te zwak veel te zwak anders had hij er veel langer over gedaan maar blijkbaar was dit hun lot en waren ze dus echt zwak hij kende niemand zwakker dan hun.. Behalve de goedzakken die hate hij mischien nog meer maar daar zat hij verder niet over in.

Ze glimlachde toen maar, omdat ze als ze tegen hem zou moeten vechten er waarschijnlijk aan zou gaan, aangezien hij ouder was en zijzelf nog moest trainen, of getraind worden door haarzelf. 'Je denkt toch niet dat? Nee, echt waar? Denk je nou..' zei ze expres om hem een beetje te irriteren, 'Zeg, ik ben niet dom hoor en dan zeg je je naam niet zo snel hé!' Ze sloeg hard met haar staart heen en weer en bromde nogsteeds even in haarzelf. Wat wilde de tijger van haar? Ze had misschien best wel zin in een praatje, ja, zoals nu en het voelde erg fijn dat ze tegen iemand zó kon praten. Meestal rende iedereen weg voor haar, bang, omdat haar grote massa spieren duidelijk te zien was maar het stond goed bij Magnetica, zeer goed zelfs omdat ze ook best wel breed en groot was voor een tijger, of bester zelfs: Een katachtige. Ze schudde haar kop even en ging met haar nagels over de rots heen, ze had scherpe nagels maar die waren nodig voor het jagen op alles en nog wat. 'Duseuhhh,' sprak ze toen even lichtjes en kalm tegen de tijger, kon hij niet praten ofzo? Oke, die gedachten waren vreemd als je zo nadacht, zou hij zijn tong dan kwijt zijn? Zou ze helpen zoeken? Magnetica zelf lag eigenlijk in haar gedachten helemaal in een deuk, ach, maar ze overdreef altijd gewoon nogal.. erg. Ze keek de tijger iets kalmer aan, ze kon eerst bot overkomen en alles omdat ze lang geen gesprek meer had gehad, ze was hier naartoe gereisd, Felidae was haar plaats waar ze nu was. Waar ze hoorde en de naam alleen al paste perfect bij haar, precies was ze zocht en haar vel ging meteen bibberen bij het uitspreken van het woord ngomaals: Felidae.

[Zwaar inspiloos. -.- *zucht*]

Hij rolde geïriteerd met zijn ogen toen ze sprak, nogal idioot kwam het over. Toen ze het over haar naam had richte hij zijn blik weer bij haar "Hoezo dom? Vele zeggen het, maargoed dan blijf je maar een vage herinnering zonder naam" Bracht hij kalm en kill over, terwijl hij vanbinnen geïriteerd met zijn ogen rolde maar ze kon maar even wachten. Hij keek omzich heen een mooie omgeving en het was er ook nog eens mistig, te gevaarlijk voor de meeste watjes. Hij richte zijn blik weer bij de tijger, niet dat hij constant op haar moest letten omdat hij anders aangevallen kon worden, nee welke idioot zal dat eigenlijk denken? Vast één idioot in de wereld zal dat denken, maar ach het kan niet anders dat er watjes bestaan. Verveeld keek hij rondt, moest hij hier nou echt de hele tijd uithangen niks doen? Hij wachte rustig af er was dus echt niet veel te doen hier. Hij spitste zijn oren zonder om te kijken "Nou?" Bracht hij geïriteerd uit terwijl hij nog steeds op de omgeving letten. Was er echt niks te doen hier? Helemaal niks wat je een beetje amuseerde? Hij wachte af niks om over te oordelen nu. Deze tijger zal waarschijnlijk niet zijn eerste slachttoffer worden maar je weet maar nooit en ieder moment zal hij kunnen aanvallen door één enkele verkeerde zet.

[Vertel mij wat]

Ze zuchtte en schudde haar kop even. 'Welleeu,' sprak ze lichtelijk kalm en keek de tijger aan, 'Zeg jij het dan ook maar, want ik ben Magnetica.' Ze keek de tijger even geïrriteerd aan. 'Mmm.. Weet jij misschien iets in deze buurt om te doen, zoals bijvoorbeeld prooien vangen of kan dat hier niet?' vroeg ze even en zuchtte een beetje, nee, Magnetica zelf wist niks om te doen want ze was hier maar net, misschien dat deze tijger hier langer was en dus meer afwist over deze plek? Deze plek was eigenlijk mooi, maar toen Magnetica met haar poot ietswat bewoog trok ze hem snel terug omdat het stuk rots naar beneden viel, en geloof me, dat was heel hoog. Ze schudde haar kop en keek weer even naar de tijger, het was een beetje moeilijk om hem te zien omdat het erg mistig was, maar Magnetica had gelukkig goede ogen en kon goed kijken vanuit haar ogen, dus zag ze de tijger alsnog. Héél geconcentreerd keek ze hem aan, ieder moment zou hij aan kunnen vallen had ze allang begrepen en daarom kon ze maar beter opletten bij iedere stap of beweging die hij dan ook maar kon maken, ookal was het er dan maar één, die één was er dan waarschijnlijk wel een te veel maar ze zou geen partij zijn voor hem, Magnetica had dan wel een grote massa spieren voor een tijgerin maar hij was ouder, zo te zien en dan zou het geen eerlijke partij zijn, ook omdat hij ietsjes groter was voor haar maar dat maakte haar meestal ook niet veel uit hoor. Magnetica was streng opgevoed, en was verplicht te moorden moorden en nog eens te moorden. Wat ze eigenlijkn uiteraard ook met plezier deed nu hoor, ze was het immers gewend en alle tijgers vielen op haar, ook al toen ze jong waren en Magnetica ook. Magnetica was de ene tijgerin die geboren was van de nesten die ze dat seizoen hadden, en daarom had iedereen het op haar gemunt maar waren de grote tijgers en tijgerinnnen extra voorzichtig met haar, ze wilden dat Magnetica later zou koppelen met één van hun zonen en daarom hadden alle jonge tijger welpen de opdracht gekregen lief voor Magnetica te zijn en haar te verleiden, iets wat ze eigenlijk erg haatte. Ze was de dochter van de beide Alfa's en speelde dus om een paar redenen ook alleen met haar broertjes, de enige die wel lief tegen haar waren hoor, maar haar niet steeds probeerde te verleiden omdat het hun zusje was, Magnetica. Magnetica was het op een dag helemaal zat, ze nog best jong toen ze er vandoor glipte en haar eigen leven opvoedde, ze had haarzlef gemaakt hoe ze nu was voor een deel maar het meeste wel. Eigenlijk was ze daar best trots op en ze had haar spieren dus ook zelf gekweekt. Ze dacht even na over de toekomst, misschien had ze die wel met een partner en welpen, maar een ding wist ze zeker: Ze zou ze dan nooit zo opvoedden zoals haar ouders dat hadden gedaan want daar moesten anderen het doen omdat haar vader en moeder het te druk hadden, en ze zou haar welpen dus ook nooit verlaten, nóóit. Toen schudde ze even daarna haar kop weer en haar ogen vielen weer op de tijger, die nogsteeds voor haar stond en ze besefte dat ze weer op moest gaan letten en niet meer zo in haar gedachten zou moeten verzinken, zoals ze altijd meestal deed en ze keek de tijger dus nogsteeds aan, héél geconcentreerd en zeker van haar zaak dat ze goed op moest letten, voor misschien wel die ene beweging die misschien zou komen, maar ze dacht van niet omdat ze het als ze het goed bekeek best goed kon vinden met de tijger, op een slechte manier dus wel dan. Magnetica zuchtte weer even en keek de tijger nogsteeds aan, met haar staart hard heen en weer slaand.

Hij keek haar kalm aan zonder enkel teken van agressie maar de killheid zal niet verdwijnen, Magnetica hé? Ze vroeg naar zijn naam, alsof dat iets was dat hij niet weg ging geven "Kaoru" Sprak hij even later kalm uit en keek een beetje rondt hij kon de tijgerin toch niet goed zien door deze mist heen. "Nou ergens zal het toch wel zijn? Mischien als je een reis maakt" Mompelde hij verveeld uit, er was weinig te beleven hier en veelz in had hij ook niet om langer te blijven. Mischien zou hij naar een dichtbij gebied gaan of één juist ver weg hij zou wel zien. Hij was alfa van Eternal Darkness en droeg de naam met trots, hij zal het niet uit elkaar laten vallen. En ervoor zorgen dat er vele leden kwamen maar eerst kijken of er iemand zich ging aanmelden.. Hij keek rondt "Ik ga dan maar" Mompelde hij uit en vloog weg, hij bewoog soepel en sprong van steen naar steen, voor hem was het niks maar vele zouden er enorme moeite voor moeten doen. Van Alfa welp naar Alfa is het niet mooi? En deze is niet over genomen maar zelf opgericht veel beter dan die domme troep van zijn vader..

[Verlaat topic]