I just need a little bit help..

Xith rende zo snel als hij kon. De rand van de berg stortte in! Hij had erg last van zijn voorpoot, waardoor hij moeilijk kon lopen. Hij zag zijn eigen adem, en voelde zijn poten bijna niet meer door de kou. Zijn ouders... Ze waren bedolven, onder de sneeuw. Maar daar wou hij nu niet aan denken.
Hij probeerde nu de dood te ontvluchten. Opeens kwam hij bij een steile helling. Hij wou nog stoppen, maar hij viel. Hij gleed van de helling af.
De ijskoude sneeuw schuurde langs zijn rug, hij ging over de kop en viel uiteindelijk neer op zijn buik. Hij kreunde, en voelde een pijnlijke steek door zijn buik gaan. Als hij hier lang zou blijven liggen zou hij doodvriezen. Hij probeerde op te staan, maar dan voelde hij weer een pijnlijke steek door zijn poten en zakte hij weer in. Zijn hart begon sneller te kloppen, en zijn ademhaling werd onregelmatig. "Help!" bracht hij met moeite uit. Maar of het veel zin had, wist hij niet. Het was heel hoog en zacht, bijna geen tijger die het zou horen. Xith sloot zijn ogen. Hij wou nog niet dood. Hij had alleen een beetje hulp nodig.
Misschien was hier ergens een grot waar hij kon schuilen. Maar hij kon echt niet lopen. Voor de laatste keer probeerde hij op te staan, maar het had
geen zin. Alles in zijn lichaam deed pijn. Xith kreunde zachtjes. Was dit het einde?

Sneeuwvlokken vielen als bakken naar beneden. Een orangje-bruine tijgerin was bijna bedolven door de nseeuw, die in haar vacht bleef hangen. Maar het kon haar niets schelen. Avani schudde de sneeuw nog eens uit haar vacht, en begon aan het laatste stuk van haar tocht. Ze keek omhoog, een groot stuk helling ontbrak, maar ze zou er vast en zeker kunnen overspringen, maar daar had ze dan het probleem weer, een steile helling. Avani wou net een aanloop nemen, om over het klif te springen, maar hoorde net iemand om hulp roepen.' Als je dit doet, weet je dat je niet meer zult kunnen terugkeren!' "Wat weet jij daar nou weer van?!" Vloekte Avani kwaad. Ze keek naar beneden, hoe ze daar zou kunnen komen, langs een korte of gemakkelijkke weg. Avani volgde een smal paadje, van kiezel steentjes, en kwam uiteindelijk beneden aan. Ze keek naar links, en zag een jong tijger liggen. Ze wou gaan kijken, of hij/zij nog leefde, maar werd tegengehouden door iets. Ze probeerde haar zin te doen, en liep richting het jong, dat zijn ogen gesloten had. Avani had medelijden met het jong, dat ze het oppaktte en op haar rug legdde. Ze liep ermee richting de grot, waar ze eventjes schuildden voor de opkomende sneeuwstorm.

Xith hoorde zachte voetstappen van opzij. Hij bewoog zijn hoofd, en zag een grote tijgerin zijn kant op komen. Zou zij hem helpen? Hij voelde dat ze hem bij zijn nek oppakte en hem meenam naar een grot. Hij spartelde niet tegen, dit was juist zijn redding! In de grot ging hij rustig op zijn buik liggen. Hier was het een stuk warmer. Zijn ondeugende oogjes keken naar de neus van de tijgerin. Hoe zou ze heten? Hij keek even voor zich, naar buiten, en zag duizenden sneeuwvlokjes met de wind mee naar beneden vallen. Na een tijdje kreeg hij het toch een beetje koud. Hij kroop voorzichtig tegen de warme vacht van de tijgerin aan. Waarom had ze hem gered? Hij wou haar graag vanalles vertellen, maar het lukte niet. Hij kon niet praten, door alles wat er zojuist gebeurt was. Hij dacht aan zijn ouders. Zouden ze nog leven? "Papa!" Riep hij opeens, in de hoop dat zijn vader hem op zou komen halen. Maar eigenlijk wist hij dat het voorbij was. Een klein traantje rolde over zijn wang. Maar hij wou niet huilen. Hij wou graag naar zijn vader en moeder. "Mama," fluisterde hij. Het klonk een beetje alsof hij eigenlijk geen hoop meer had. Hij keek weer naar het warme figuur dat hem van de dood had gered. Hij was klein, en wist niet wat dankbaarheid was, maar als hij volwassen zou zijn, zou hij alles voor deze tijgerin willen doen. Zijn grote ogen keken haar droevig, en vragend aan. Wat nu? Waar was hij?

Avani staarde naar buiten, naar de sneeuwvlokken, die langzaam aan een sneeuwstorm begonnen te vormen.
Het zou nu niet meer lang duren, vooraleer ze hier een tijdje in d egrot zouden mogen schuilen. De babytijger was ondertussen al wakker gekomen, en tegen Avani aangekropen. Moest er hier nou éen of andere katachtige komen, zou hij of zij kunnen denken dat Avani de moeder van de verloren welp was. Avani's vacht voelde warm aan, tenminste voor de welp, hij zou het nou vast niet binnen de kortste keren koud krijgen. Avani probeerde wat te vragen aan de welp, maar ze dacht er plots aan, dat de welp vast nog geen hele zinnen kon maken. Dus zweeg ze." Ik weet niet wie jij bent, of wie je ouders zijn, maar ik zal eventjes voor je zorgen, als je dat wilt tenminste, totdat de storm gaan liggen is, ook weet ik niet zeker of je me verstaat, of je kan praten, maar wees niet bang, ik zal je zeker niets doen." Sprak Avani op zachtaardige toon tegen de welp. Nu was Avani niet echt in staat, om voor de welp te zorgen, maar als hij dat zelf zou willen, dat hij haar pleegwelp was, zou ze er ook gelijk voor zorgen. Avani sloot eventjes haar ogen, en begon een beetje te rusten, tewijl ze naar de natuurklanken luisterde. Achter enkele uurtjes begon de sneeuwstorm te liggen, maar het zou vast nog te zwaar zijn voor de welp, en omdat het ook avond werd, besloot Avani, om hier in de grot te overnachten. Ze zou wachten, totdat de welp in staat was, weer terug naar buiten te gaan.

Xith gaapte, hij viel al bijna in slaap. Hij lag nog steeds tegen de warme vacht van de tijgerin aan.
Opeens begon ze te praten. Hij luisterde geduldig naar wat ze te zeggen had. Hij knikte, maar hij had het niet helemaal gevolgd en hij had zin in slapen. Hij sloot zijn oogjes en sukkelde langzaam in slaap. Zijn droom ging over sneeuwvlokjes die om hem heen een dansje deden en een groovy liedje zongen. Het ging van;

Come on let's groovy.
Let's dance in the snow.
We're gonna rock you, honey.
Cause' we know.

Opeens stopte het liedje, en de sneeuwvlokjes verdwenen. Hij schrok wakker uit zijn droom, en keek de tijgerin aan. Hoe zou ze eigenlijk heten? Niet dat het heel belangrijk was, maar eigenlijk wou hij het toch wel weten. "Ik ben Xith..." fluisterde hij, waarna zijn adem als een wit wolkje opsteeg en langzaam wegdreef.
"En jij?" zei hij iets luider. Zijn stem klonk een beetje schor, waarschijnlijk omdat hij een koude keel had.
Maar zijn vacht was nog lekker warm. Hij keek de tijgerin nieuwsgierig aan, en wachtte op een antwoord.

'Ik ben Xith...' fluisterde hij.' En jij?' zei hij iets luider. Zijn stem klonk een beetje schor, waarschijnlijk omdat hij een koude keel had." Aangenaam Xith... Ik ben Avani!" Zei ze op een zachtaardige manier tegen de welp. Hij kon misschien wel spreken, maar meestal voor zo'n klein welpje zoals hem, konden ze nog niet hele zinnen spreken." Zou ik mogen vragen... wat er met je ouders gebeurt is?" Vroeg Avani nu voorzichtig aan Xith. Ze wist hoe gevoelig sommigen daar voor waren. De sneeuw was nu al gaan liggen, ze zouden naar buiten kunnen gaan, maar ze liet Xith de keuze." De sneeuwstorm is nu gaan liggen, wil je nog eventjes hier blijven en rusten, of verder wandelen naar een veiliger gedeelte van Felidae?" Vroeg ze op kalme manier aan de tijger-welp. Ondertussen begon Avani zich te wassen, en zich warmer te maken. Het vriezde hier gewoon binnen.

[srry flutpost]

De tijgerin vertelde dat ze Avani heette. Dat was een mooie naam, vond Xith. Opeens vroeg ze een keiharde vraag, die Xith niet helemaal begreep. Hij stond op, en liep een rondje, en ging weer op zijn oude plek zitten. "Mijne? Ze zijn weg," zei hij zachtjes. Hij klonk een beetje droevig, maar Xith besefte nog niet helemaal dat zijn ouders weg waren. Hij zette zijn ouders uit zijn hoofd en probeerde te glimlachen. Avani had het over in de grot blijven, of naar een veiligere plek gaan. Xith begreep ook dit niet helemaal, maar hij wou graag weg uit deze koude donkere grot. "Ergens anders heen," zei hij, waarbij hij zijn kop omhoog hield. Hij vond het grappig hoe Avani zich waste, misschien moest hij dat ook doen. Hij ging in dezelfde houding staan als haar, en deed haar bewegingen na. Zijn haren waren plakkerig en koud, maar daar trok hij zich niets van aan. Als ze zo zouden vertrekken, en naar een warme plek zouden gaan, zou dat vast wel veranderen.

[Sorry dat het zo kort is]

' Mijne? Ze zijn weg.' Zei Xith zachtjes. Avani wist het niet helemaal zeker, maar Hij klonk een beetje droevig. Hij had vast zijn ouders verloren ofzoiets.' Ergens anders heen,' Zei de welp tegen Avani. Avani kniktte instemmend, en stond terug op. Ze stond niet helemaal recht, om de welp geen angst aan te jagen. Avani schudde het stof uit haar vacht, en haf de welp een duwtje in zijn buik, om hem recht te helpen. Het was een aardige welp, maar hij zou zeker ouders nodig hebben, om verder goed op te groeien. Opeens kreeg Avani een ideetje, maar ze wist niet zeker of de welp het zelf zou willen." Als je het zelf goed vind, en wilt wil ik je pleegmoeder wel zijn hoor. Je moet het me maar zeggen." Sprak ze zacht tegen de welp. Avani keek naar buiten, met haar gedachten op de welp gefocust.

[srry flutpost. Weinig inspi.]

Xith zag dat Avani opstond. Ze was zo wel heel erg groot, ze leek wel een reus! Toen voelde hij een duwtje tegen zijn buik, en hij werkte mee, zodat hij ook stond. Gelukkig, nu was Avani al een stuk kleiner. Opeens begon ze over een pleegmoeder. Xith kende dat woord nog niet, maar het woord 'moeder' sloeg hij nadrukkelijk in zijn geheugen op. "Jij, mijn mam?" zei hij. Hij vond het irritant dat hij nog niet zoveel woorden kende, anders zou hij het veel beter kunnen uitleggen. "Goed," zei hij, met een speelse stem. Hij maakte een klein sprongetje waarbij hij tegen Avani opbotste, om te stoeien, en daarna gaf hij haar een kopje. Avani was lief, en hij wist niet beter. Hij zou op een of andere manier toch echt moeten overleven, en hij had iemand nodig die altijd voor hem klaar zou staan. En in dit geval was dat Avani, dacht hij.

' Jij, mijn mam?' Vroeg Xith aan Avani.' Goed.' Zei hij met een speelse stem. Xith maakte een klein sprongetje waarbij hij tegen Avani opbotste. En haar een kopje haf. Avani haf de kleine welp een speelse tik tegen zijn buik terug. Avani tildde de welp voorzichtig op, en plaatste hem op haar rug." Hou je goed vast, en wees maar niet bang, ik doe dit, zodat je minder kracht moet verspillen." Avani strektte nog eventjes haar poten, en liep rap, maar voorzichtig met de welp de grot uit. Ze zouden hier zo snel mogelijk moeten wegkomen, want er zou binnen de kortste keren weer een sneeuwstorm komen, dat kon je nu al terug voelen. Avani heftte haar kop op, en keek naar de lucht, die dikke wolken begon te vormen. In het begin van een sneeuwstorm was het meestal nog niet zo hard dat het begon te sneeuwen, maar moeste,n ze er middenin zitten, kon dat toch een bedreiging vormen. Avani liep van de helling af naar beneden, en raaktte terug het eerste gras aan. Nog eventjes doorlopen, en ze zouden vanzelf in een beter gebied uitkomen. Na een uurtje was Avani echt uitgeput. Ze zaktte bijna door haar poten. Avani liet zich voorzichtig zakken, totdat haar buik de grond raaktte. Gelukkig had ze het nog kunnen uithouden tot bij een riviertje. Meer dan de helft van het water mocht wel bevroren zijn, toch kon Avani haar dorst nog lessen. Avani liep terug naar Xith, en tildde hem terug op haar rug. Samen liepen ze verder naar de velden.

[srry weinig inspi.]
[Topic uit.]