Raar, sloom, klimmend beest/rat/muis/dinges of zoiets...

Een klein zwart pantertje klautert over de wortels van de eeuwenoude reuzen. Af en toe struikelt ze over een dikke wortel maar kruipt snel weer omhoog en gaat dapper verder. Om de tijd staat ze stil en kijkt om zich heen alsof het iets zoekt. Daarna loopt ze weer verder nog steeds iets zoekend. Het is geen baby pantertje meer, ze is al een maand of vijf, zes. Weer staat ze stil. Waar is ze toch? Waarom is haar moeder hier niet? En waar is ze zelf? Ze is haar moeder verloren. Haar moeder had iets gehoord en haar in een boom verstopt. Ze mocht geen geluid maken en toen sprong de gestippelde jaguar weer weg. Waar is haar moeder nou toch? Waarom kwam ze niet gewoon terug? Zoals altijd? Ze heeft dagen lang in de boom gezeten maar haar moeder kwam niet terug. Ze ziet het lieve gestippelde gezicht nog zo voor zich. Haar moeder was gevlekt, Sahira zelf was zwart. zo zwart als de nacht. Toen Sahira vroeg waarom zij zwart was en de rest niet had haar moeder gezegd dat ze bijzonder was. Maar dat had ze zelf ook wel door. Haar zusje was wel gevlekt geweest. Ja, was. Ze was omgekomen. Sahira weet niet precies hoe en wanner maar op een gegeven moment was ze alleen nog met haar moeder. Haar moeder was eventjes verdrietig geweest maar had nog een welp om voor te zorgen dus had ze al vrij snel de draad weer opgepikt. Raar eigenlijk dat ze haar zusje niet zo goed kan herinneren. Ze weet enkel nog maar dat ze gevlekt was, verder weet ze er niets meer van. Het zou dan vast heel lang geleden zijn geweest toen haar zusje omkwam. Ook al kende ze haar zusje nauwelijks, ze mist haar toch op het moment. Ze mist haar moeder, zusje en wie dan ook. Zelfs de dieren die ze niet zo mocht miste ze. Nu had ze helemaal niemand, ze liep moeder ziel alleen door het grote vochtige woud. Ze was zelf ook wel in de Jungle geboren maar dat was niet hier. In dit stukje jungle was ze nog nooit geweest. Ze loopt al dagen door een stuk jungle die ze niet kent. Ze weet niet eens of ze rondjes loopt. Toch is ze nog niet omgekomen. Ze kan zich redelijk redden. Af en toe een kikker houd haar in leven. Maar ze moet wel oppassen dat ze geen giftige kikker vangt. Als je die op eet kan je de volgende dag al dood zijn. Dus ze keek wel uit. Dapper liep ze verder. Ze zag er dapperder uit dan dat ze zich werkelijk voelde. In het echt voelde ze zich heel verdrietig en eenzaam maar dat liet ze niet zien. Je weet maar nooit wie er mee kijkt. Ineens springt er iets weg. Ze spitst haar kleine zwarte oortjes en loopt op het geluid af. Het blijkt een soort rat te zijn. Of een hele grote muis. Maar het diertje beweegt nauwelijks. Het klimt heel langzaam omhoog. Sahira neemt een sprintje en klimt achter het rare dier de boom in. Zodra ze dicht genoeg is neemt ze een van de poten in haar bek en springt weer naar beneden. Het beest laat zich gewoon uit de boom plukken. Wat een raar dier! Ze snuffelt er eens aan. Is het giftig? Kan ze het eten? Haar maagje rommelt en wint het van haar hersens. Maar hoe eet je zo'n beest op? Ze probeerd zachtjes op zijn poot te kauwen. Het beest begint nu meer te bewegen. Nee, dit schiet ook niet op. Het moet eerst dood. Maar haar bekje is nog te klein om het in één keer dood te bijten. Wat nu? Ze gaat maar op het rare beest zitten zodat het niet weg loopt. Wat moet ze nu doen?

Liever alleen aardige katten (a)

Twee gele ogen gluirden vanuit de struiken neer, op een soort katachtige. Kagerô achtervolgd het dier, dat blijkbaar zelf een dier op de hielen zit. Hij ziet dat de katachtige wat problemen heeft met het dier, en wil direct uit de struiken springen, om haar te helpen, maar hij doet het niet direct. Misschien is het een valstrik. Kagerô gleurt de twee nog eens af, en stapt dan uit de struiken, recht op de twee dieren af." Problemen?" Vraagt hij beleefd aan de zwarte panter. Ze zag er zelf nog een panterjong uit, maar waar waren haar ouders? Kagerô deed een teken, of hij het dier, waar ze op zat mocht doden. Hij had al heel wat ervaring opgedaan, de tijd hij alleen was. Dus bang was hij niet. Voor niemand. Hij was dapper voor iemand van zijn leeftijd, die al maandn op de dool is. Zonder ouders. Soms heeft de wildernis hem bijna het leven gekost, maar Kagerô wist zich steeds uit de vervelendste situatie's te redden. Hij keek de panter nog eens aan, terwijl zijn oren alle kanten opdraaiden. O oveel mogelijk geluiden op te vangen.

Er kwam een soortgenoot uit de struiken. Nou ja, eigenlijk een soortgenootje. Het was een klein jongetje, ook een jaguar net als zij. Wat grappig, ze was dus niet alleen! Eigenlijk was ze blij een levend wezen te zien dat de zelfde taal sprak. En ze was al helemaal blij dat het diertje hetzelfde soort was. Wat een toeval! " Problemen?" vraagt de kleine panter. Hij is wel gevlekt, zij niet. Maar hij heeft een hele andere tekening dan dat haar moeder had. Zij had haar vlekken op heel andere plaatsen zitten dan deze welp. Maar dat kon haar niet zoveel schelen. Ze was tenminste niet meer alleen! Toch zei iets tegen haar dat ze niet mocht zeggen dat ze problemen had. Iemand die niet voldoet aan de eisen van de natuur, sterft. Zij wil dus liever niet laten blijken dat ze problemen heeft, ze wil namelijk nog steeds niet dood. 'Problemen? Neuh hoor. Maar wie ben jij?' vraagt ze terwijl ze haar koppie scheef houd. Ze kijkt het jongetje met haar gele oogjes aan. Wat ziet dat er toch grappig uit, al die vlekjes. Ergens vind ze het jammer dat ze zelf geen vlekken heeft, maar haar vacht is vele malen handiger. Ze kan zich goed verstoppen en is haast onzichtbaar 's nachts. Daarmee zou ze later goed prooien kunnen vangen maar daar is ze nu nog te jong voor. Ze moet zich voorlopig maar op kikkers en dit rare dier wachten. Het beest maait wat met zijn lompe poten in de lucht. Het is er duidelijk niet mee eens datie als kussen wordt gebruikt. Ze springt er lening af en gaat er naast zitten. Hoe dode mama de dieren altijd? Ze beet altijd de slagader door, waar zat dat? Ze snuffelde nog eens aan het rare dier. Zijn vacht stonk behoorlijk. Het was een beetje een gelige vieze vacht. Het zag er niet erg smakelijk uit. Maar die slijmerige kikkers kwamen op een gegeven moment ook wel je keel uit zetten.

' Problemen? Neuh hoor. Maar wie ben jij? Vroeg de kleine panter aan Kagerô "Och sry, ik ben Kagerô, zou ik mogen vragen wat deze panter hier alleen doet zonder ouders?" Kagerô keek vriendelijk de panter aan, die helemaal zwart was. Ook met vlekken, maar zwarte vlekken, die niet opvielen op haar zwarte vacht. Kagerô had al heel veel reizen gedaan, maar had nog in geen enkel van zijn reizen zo'n zeldzame panter tegengekomen, eigenlijk zelf nog geen enkel andere katachtige. Kagerô liep eventjes terug de struiken in, naar zijn verborgen hol, en nam er éen van zijn voorad dieren mee, naar de panterwelp." Hebben? Ik heb er toch genoeg." Kagerô bood de panter éen van zijn pasgedode konijn aan. Hij keek nog eens in het rond, of hij geen verdachte geluiden hoorde.

[Srry flutpost]
(over welk dier spreek je eigenlijk als ik vragen mag?)

[het was de bedoeling dat het een plompe lorie werd maar die zijn giftig dus is het nu een soort luiaard die twee keer zo groot is als het pantertje. Oké, ik weet het, er klopt niet veel meer van ]

"Och sry, ik ben Kagerô, zou ik mogen vragen wat deze panter hier alleen doet zonder ouders?" Kagerô dus... Een aparte naam. Het rare was dat deze Kagerô niet naar haar naam vroeg. Wou hij niet weten hoe zij hete? Maar nee, hij wou weten waar haar ouders zijn. Nou ze had dus geen idee. Maar waarom zou ze antwoorden, hij had immers ook geen ouders. Tenminste die waren niet hier. 'Dat kan ik net zo goed aan jouw vragen.' zegt ze ondeugend. Kagerô viste uit de struiken een of ander vaag beest. " Hebben? Ik heb er toch genoeg." Dat was aardig van hem. Sahira had honger en dat rare beest zag er lekker uit. Ze wou net antwoorden dat ze dat wel lustte toen het beest probeerde te ontsnappen. Ze keek er even naar en trok het weer terug. 'Nee, dankje. Ik heb zelf.' zei ze. Ze trok het beest wat dichter bij met haar poot want het wou weer weglopen. Dit beest was heel wat moeilijker om op te eten dan Kagerôs eten. Waarom hield ze nou toch nooit eens gewoon haar mond! Nu had ze GEEN konijn maar wel een of ander vaag beest die niet dood wou. Daar kon ze het dier geen ongelijk ingeven maar toch wou ze het liever dood hebben. Ze duwde het beest op zijn rug. Het dier begon meteen als een insect met zijn poten in de lucht te maaien maar kwam niet meer overeind. Zo dat hield hem wel even bezig. Maar hoe zou ze het nou gaan doden? Misschien moest ze er een steen op laten vallen of het net zo lang onder water houden totdat het dood ging? Of ze nam het mee de boom in en liet het naar beneden vallen. Met een beetje geluk brak het beest dan zijn nek en kon ze hem opeten. Zijn nek? Dat was het natuurlijk! Vroeger ving haar moeder half dode beesten en die moest zij dan verder dood maken. Dan pas kon ze haar maaltje opeten. Maar dat waren muizen geweest, die pasten zo in haar bekje. Dan brak ze hun nek en at ze op. Dit slome zware beest was twee keer zo groot als haar. Hij had gevaarlijke klauwen maar kon haar niet verwonden. Het had het te druk met andere zaken zoals ontsnappen. Ze moest dit dier zijn nek breken, maar hou zou ze dat nou doen? Toen wist ze het. Het dier moest niet uit de boom vallen maar zij! Ze klom in de boom tot dat ze hoog genoeg was. Ze keek even naar beneden waar het dier nog steeds hulpeloos op de grond lag. Wat leek hij nu klein! Ook Kagerô was nu een heel klein katje. Wat grappig. En toen sprong ze sierlijk naar beneden. Tsjonge, wat ging dat hard! Met een behoorlijke vaart klapte ze op de nek van het rare dier. Ze had al haar nageltjes uitgetrokken. KRAK zij de nek. Yes het was gelukt. Het beest stortte in en bleef na een paar stuiptrekkingen dood op de grond liggen. Het was haar gelukt! Het beest was dood! Ze trok met haar kleine tandjes het vies ruikende vacht eraf. Die ging ze toch niet op eten. Toen nam ze een hap van het dier. Het smaakte best aardig. Ze had iets viezers verwacht omdat het beest zo stonk. Maar het was juist lekker! Het was prima te doen. Nadat ze uit gegeten was ging ze op de grond liggen. Aan dat beest kon ze nog wel een paar dagen eten. Lekker zo'n voorraadje. Weer eens wat anders dan kikkers of andere slijmerige beesten. 'Zeg Kagerô, weet jij trouwens wat voor dier dat is euh... was?' vraagt ze. Het ziet er naar uit dat het welpje hier bekend is. Misschien weet hij wat het is. Maar ergens denkt ze van niet.

[ik weet aardig wat van dieren maar dit niet: Leven er konijnen in de jungle???]