New, and not afraid.

De duisternis omhuldde het water van de wild stromende rivier, net als de mist vele plaatsen hier omhuldde. De zon scheen fel bij het bloemenveld en de rivier, maar hier was geen poot om te zien. Althans voor de slechtzienden. De dieren die de duisternis niet gewoon waren. Kagerô keek eens in het rond, of hij nergens een geschikt prooidier zag. Toch met weinig succes. De enige dieren, die hij zag waren hem iedere keer te snel af, waren te hoog in d elucht, konden zich goed camufleren, of waren te klein om ijn honger te stillen. Er waren alleen maar kleine heuvltjes, waar de duisternis heerste, met heel veel bomen, die het zonlicht niet doorlieten. Kagerô klom een tamelijk hoge heuvel op, en sprong zo van steen tot steen, zo een boom in, waar een nest vogeltjes zat te tsjilpen achter hun ouders. Deze keer genoeg, om een deel van zijn honger te stillen. Kagerô sprong van tak tot tak, totdat hij bij het nest vogeltjes terecht kwam. Net toen hij er een hap wou van nemen, van een van de vogeltjes bgon de vader vogel; die net aangekomen was; te pikken op Kagerô's snoet. Kagerô kneep eventjes zijn ogen dicht, en sloeg de vadervogel uit de lucht. Eindelijk kon hij een hap uit de vogeltjes nemen, totdat hij in deverte een brul van een katachtige hoorde. Kagerô negeerde het geluid, en nam voorzichtig vier van de vijf vogeltjes in zijn bek die hij achterna doodbeet. Hij legdde de buit eventjes aan de kant op een dikke tak, en beet het vijfde vogeltje dood. Hij nam zijn buit weer mee naar beneden, en klom terug de heuvel op, naar de ruïne, waar hij het gekrijs van daarnet hoorde. Kagerô legdde eventjes de vogeltjes aan de kant, en vroeg:" Hallo, is daar iemand?"

Nogal knorrig stampte Alana rond. Waar ze nu was, zou haar worst wezen. Het kon haar niets schelen, ze moest zich eroverheen zetten, ze kon toch zeker wel tegen een stootje? 2 jaar oud en nog steeds welpachtig gedrag. Ze zuchtte, en ijsbeerde heen en weer. Het bekende terrein, haar kennissen, iedereen was ze kwijt. Welke kant op? Geen idee. Alana was zo kwaad geweest, zo woedend, dat ze er in een volle sprint vandoor was gegaan. Tijdens het rennen verdwenen de herinneringen en beelden langzaam voor haar ogen, en het enige wat ze voelde was het verrukkelijke gevoel van de verkoelende wind in haar vacht, haar poten die op sprinterstempo op de zachte ondergrond werkten, en dat ze zo ver mogelijk van haar familie wou zijn. Zoveel mogelijk afstans tussen ze leggen.
En nu? Veel afstand, dat was wel duidelijk dat dat goed was - misschien zelfs iets té veel. Iets te ver om een beetje alleen-tijd te hebben, denktijd. Ach, misschien was het hier zelfs wel goed, wel een beter leefgebied dan haar roedel. Het flitste weer voor haar ogen, de woedende blik van haar ouders, van de volwassenen, de verafschuwende gezichtsuitdrukkingen van haar broers en zussen. De niet-begrijpende kleine welpjes, die vrolijk naar haar toe stuiterde, en door de moeders bij de nekvel teruggetrokken werden.
Ze zouden het niet begrijpen, en niet geloven, maar Alana had het gedaan uit liefde. En nu dit! Ze zuchtte diep, en liet zich langzaam in zittende positie zakken. Meteen sprong ze weer op, en lied een luide brul horen. Met een ruk draaide ze haar kop om, zag met haar mosgroene ogen het probleem. Een doorn - zou haar weer overkomen. Ze ontblootte haar tanden, en trok het voorzichtig eruit. Een spuugje en de doorn vloog een paar stappen verderop, in ieder geval had ze daar geen last meer van.

Schichtig staptte Kagerô de ruïne uit. Op weg naar het geluid. Voor éen van de eerste keren was hij voorzichtig in zijn leven. Normaal ging hij altijd direct nieuwsgierig op het geluid af. Ookal zei zijn moeder altijd dat hij voorzichtiger moest zijn. Dat er altijd wel iets kon fout aflopen op elk moment. De laatste keer toen ze dat zei wa juist het moment voor ze gevangen werd door de twee beners. Op dat moment had Kagerô niet veel tijd om na te denken, enkel maar wegrennen. Zijn ogen gluurden de duisternis af. Wat hij wel goed kon. Hij was enkel maar duisternis gewoon. In een oerwoud kom je ook weinig licht tegen. Kagerô zag een goed zichtbaar gestippeld dier tegen een dikke boomstam liggen. Vanuit de struik kon hij haar wel zien, maar zei hem vast niet. Gebukt, met zijn staart tussen zijn benen hangende staptte hij voorzichtig op het luipaard af. Vanaf een afstandje van een meter bleef hij staan. Om haar niet af te schrikken, of om te ontkomen, moest ze hem willen aanvallen. Kagerô kniktte kort en vriendelijk ter begroeting, maar zijn gezicht; evenals zijn uitdrukking bleven normaal.