here is the new one

Lithia liep een nieuw gebied binnen. Ze was al even op reis en had dus al wat dingen meegemaakt. Al was meer van de dingen in haar oude troep gebeurt. Ja haar oude troep een slechte eenheid van tijgers. Het doel was het uitschakelen van de zwakken en zorgen dat alleen de sterkste dieren over leven. Dat soort dingen waren bij Lithia van af het begin er in gestampt. Ze wist niet anders dan slecht te zijn, atans helemaal niet anders weten was ook weer niet zo. Ze had ook wel een lieve kant maar die kwam haast nooit tot uiting. Die hield ze liever achter, met dat gedrag was ze niet bepaald sterk en kracht uit tonend. Trainen veel trainen strek worden allemaal dingen dat ze van welp af aan moest doen. Ze werd er nooit gek van in tegendeel ze vond de trainingen best leuk en het vechten was ook niet mis. Van haar oude troep was ze de sterkste van haar leeftijdsgroep. Een grote eer dus, je kreeg meer zeg in de troep en meer dingen te doen. Haar ouders het alfapaar, een trots alfapaar. Hun kleine welpjes zouden de troep overnemen als hun zich terug zouden trekken. Een vraag schoot door Lithia's hoofd. Waarom was ze in dit gebied. Het stond haar aan maar toch in het andere gebied was het toch anders.

Ze zetten haar stappen voort in het bos. Ze hoorde wat beesten weg springen, Lithia gaf er voor de rest niet heel veel aandacht aan. De eerste indruk van de meeste tijgers of andere katachtige was meestal dat ze lief en een goedzakje was maar, zodra ze haar tandafdrukken in hun had gezet piepte ze wel ander. Zij een goedzakje? nooit. Het zat er gewoon niet in. Neutraal nee ook niet echt ze was daar nog iets te veel voor naar de slechte kant geweken. Slecht zijn slecht doen tja dat was ze en snel veranderen zou dat ook niet. Lithia stopte en keek wat rond, er viel een grote afgesleten natuursteen op. Met een langzame pas liep ze er naartoe. Krachtig zetten ze met har achter poten af, en met een sierlijke sprong kwam ze op de steen. Haar nagels klemde zich zoals gewoonlijk vast aan de steen. Haar blik ging weer rond. Was het hier nu zo dood? Ze had toch de andere kant moeten nemen richting een ander gebied dan had ze misschien nog kans dat ze in een levend gebied kwam. De bomen verweerde het zonlicht iets waar Lithia erg blij mee was. Ze hoorde iets geritsel. Haar kop schoot de richting op en haar ogen vormde ze tot spleetjes. Een lage vrouwelijke grom kwam uit haar keel en een emotieloos uitdrukking stond op haar gezicht. Was hier dus toch leven? Of was het een zielig goedzakje die levenmoe was. Je wist maar nooit wat je op je pad kreeg, Lithia wachten af geduldig was ze nou niet echt.

Magnetica sprong krachtig naar voren, steeds weer en weer en weer. Toen haar oren een gebruld opving van een andere tijgerin draaide ze haarzelf om, en begon verder te rennen zo hard als ze kon naar het geluid. Magnetica brulde even veel harder terug, iets wat ze geleerd had in de troep van haar vader en moeder, ze had daar sterk moeten zijn en alle tijgers van haar af moeten drukken, maar Magnetica was strek na 2 jaar trainen trainen en nog eens trainen en ze was groot. Magnetica was soms groter dan een tijger, ookal werden sommige tijgerinnen onderschat naar haar idee. Ze brulde nog een keer hard en zuiver naar de tijger of tijgerin. Steeds als Magnetica haar groter, gespierde lichaam voortzette hoorde je geritsel en snoof ze even maar kwam ze steeds verder vooruit. Magnetica was slecht opgevoed, en ze was dus ook slecht, puur slecht en bar slecht. Allebei. Ze was de enige tijgerin van de nesten en de rest waren dus allemaal tijgers. Ze hadden de opdrachten gekregen lief te zijn voor Magnetica en haar steeds weer te versieren zodat ze later een paar konden worden, Magnetica zelf had dat nooit gewild en speelde dus meestal met haar broertjes, die gaven tenminste om haar en namen haar zoals ze was, en waren gewoon vriendelijk tegen haar, maar dat vriendelijk dan wel slecht. Magnetica remde ietsjes af toen ze een glimp opving van een tijgerin, die op een natuursteen zat. Magnetica brulde nog een keer krachtig en zuiver, maar dat was zeker al genoeg als de tijgerin het gehoord had. Een grijns kwam op Magnetica' gezicht en haar ogen controleerde haar even, ze zei meestal nu iets zoals: Zozo. Of: Wie hebben we daar? Maar deze keer had ze daar geen zin in, maar keek ze de tijgerin ietsjes vals aan, dat ging later meestal ook weer weg hoor als Magnetica wat ging praten, maar dat was gewoon een trekje van Magnetica, zo was ze nou eenmaal en dat deed ze dus ook altijd weer.