-It's my time.

Met snelle passen was Cissnei in het bos aangekomen. Verweg van vroeger, om een nieuwe start te maken. Op haar hoede liet ze telkens een zacht gegrom horen. Kort en zacht, maar hoorbaar voor alle wezens in de buurt. Haar poten waren besmeurd met opgedroogd bloed, afkomstig van haar laatste maaltijd. Cissnei's bruine ogen hadden een felle fonkeling, haar oren tikte naar achter toe terwijl ze haar kop liet zakken. Cissnei was een normaal grote tijger. Een oranje vacht, met diepzwarte strepen. Cissnei’s schouderbladen staken haast gevaarlijk uit terwijl ze over de takken heen stapte. Het puntje van haar staart stond in een kleine krul omhoog. Onderzoekend flitste haar ogen over het gebied heen. Ze scande alles, hief haar kop weer op en ontspande vervolgens haar spieren. Het was blijkbaar niet nodig om in een aanvalpositie te blijven staan. Wat zou er allemaal achter het bos schuilen? Waren er meerdere plekken, grotere en gevaarlijkere? Waren er groepen, of enkel wat solitaire katachtige. Een spottende grijns krulde haar mondhoeken omhoog. Haar kop hief ze de lucht in. Nee, ze zou geen angst meer kennen zoals vroeger. Vanaf nu zou alles anders zijn.

Stap voor stap bracht de grote mannelijke tijger genaamt Kaoru zich voort. Zijn ogen waren op het gebied gericht en keken rondt met enorme killheid en duisternis, het zou vele afschrikken zlefs toen hij klein was al. Je kon zijn spierenmassa zien rollen onder zij dunne laagje huid, een onbekende geur was hem al opgevallen waarschijnlijk een nieuweling aangezien ze niet de geur van Felidae met zich meedroeg. Van verre rook hij het bloed al wat de tijger met zich mee bracht, de geur was opvallend en kwam steeds dichterbij. De geur was al sterk en hij kon de tijger al zien en hield stilstand "En wat moet een nieuweling hier?" Vroeg hij kill aan haar terwijl zijn blik niet op haar geconcentreert was, waarschijnlijk geen goedzak aan haar poten te zien. Al het zou dit hebben kunnen opgelopen in een gevecht maar ze had de uitstraling niet van een goedzak. Bloed drupte van zijn vacht op de grond waar een kleine plas vormde het bloed van die andere tijger zat nog steeds op zijn vacht en het was nog niet weg. Hij keek een beetje rondt het bos hé teveel vogels en geluid hij zal snel terug keren naar zijn eigen gebied dit was niks voor hem die herrie de stilte is beter voor hem. Hij had gehoord van de Dead Sea en Vulcano Island hijhad wel eens zin om daar een kijkje te nemen al waren er vele ten onder gegaan door de gebieden hopelijk kwam er geen uitbarsting als hij er was al zou het wel spannend kunnen zijn en leuk. Maarja dat kwam pas na dit gebied, eerst moest hij zich hieruit zien te vinden. Hij zal waarschijnlijk niet in dit gebied komen enkel in de Winter waar het doods en koud is dan zijn alle gebieden leuk dus ook deze. Hij schudde de gedachte uit zijn hoofd eerst kijken wat deze tijger de zeggen had.

Cissnei’s haar ogen priemde door de struiken heen. Haar oren draaide naar achter toe terwijl ze haar boven lip een stukje ophief. Een onbekende geur drong haar neus binnen. De geur van een tijger. Al snel was haar blik gericht op een grote tijger die haar kennelijk ookal had opgemerkt. Haar ogen bestudeerde hem. Hij was groot en zag er overduidelijk sterk uit. Ze snoof een keer fel en liet haar lippen weer zakken zodat haar lange witte tanden opnieuw bedekt raakte. Wat was hij? Een leider? Hij straalde de kracht uit van een leider, dus die kans was groot. Ze probeerde hem in te schatten, het bloed droop letterlijk van hem af. Ze rook zijn geur en sloeg die goed in haarzelf op. Hij had gevochten, of anders had hij wel heel uitgebreid van het eten zitten te genieten. Nee, het bloed wat van hem afdroop kwam van een andere tijger af. Dat was zeker. Zijn stem was kill, de tijger was dus geen goedzak. “Hmm. Goede vraag. Ik gok op nieuw wezen?” Ze sprak het op een felle toon uit, haar ogen boorde zich in de zijne terwijl een kleine grijns opdoemde. “Cissnei,” Haar toon was kalmer geworden, fel, maar kalm. “Met wie heb ik de..Eer?” Ze bracht een stap dichter naar hem toe terwijl ze de zin uitsprak.

Hij keek de tijger aan zonder enkele emotie op zijn gezicht te laten zien, eens kijken wat zij te brengen had. Hij rolde met zijn ogen toen ze sprak maar knikte toen ze haar naam uitsprak. Iemand de het gelijk deet haar stem was kalmer geworden had hij op gemerkt. "Kaoru" bracht hij uit toen ze naar zijn naam vroeg. De lucht begon donkerder te worden waarschijnlijk was het regen, iniedegeval kon het hem niet schelen dan zou dat bloed is weggaan, hij had geen zin om met het bloed van één of andere tijger rond te lopen hij was slecht en hield van bloed maar hij had geen zin om een onnozele zijn bloed mee te nemen. Hij hield zijn dominante houding aan als altijd en nu alleen afwachten op reactie van de tijgerin ze was al uit de bosjes gestapt, nu zag hij het bloed op haar poten goed geen uitstraling van een goedzak die zouden meteen hun poten gewassen hebben. Het bos was naar zijn zin te vrolijk en veel te veel herrie, hij was niet iemand die veel praten maar ook niet iemand die zijn naam verborgen hield. Wat is het nut ervan? Als je slecht bent is het toch de bedoeling dat ze je naam kennen en voor je gaan vrezen en niet denken wie is dat? Onee die tijger, dat is zwak. En dat gebeurt nogal vaak. Hij moet het niet op die zwakke goedzakken, ze zouden moeten leren, door te lijden onder zijn klauwen. Zijn troep was maar klein maar had wel slechte tijgers waarmee ze een sterke groep vormen.

Cissnei knikte een keer bij zijn naam. Ze kon geen emotie uit zijn blik halen, geen goedkeuring, maar ook geen walging. Het kon dus nog twee kanten op. Kort gleed de blik van Cissnei richting de lucht, haar ogen priemde door de takken en bladeren heen terwijl alweer een korte grijns toonde. Het zou straks beginnen te regenen, het bos zou stil vallen en alle vrolijkheid zou in eén klap overgaan. Die sfeer zou enkel een paar minuten duren wist ze. Kaoro. Ze herhaalde de naam weer in gedachte terwijl ze weer richting de tijger keek. “De leider van..?” Vervolgde ze uit. Het was enkel een gok, een gok dat hij een leider was van een roedel. Zijn dominante houding vertelde al meer dan genoeg. De tijger voor haar was duidelijk ouder. Ze schatte hem rond de vier jaar. Iets hoger nog.

Kill staarde hij vooruit in de verte was donder te horen, hij kloos zijn ogen waardoor de hele sfeer in één klap omsloeg de kilheid in zijn ogen was niet te zien waardoor geheel de omgeving levendiger leek. Hij luisterde naar de donder en opende grijnzend zijn ogen en richten zijn blik naar de lucht die al zeer donker was het was Lente maar dit was één van de fijnste momente waar de donder zal beginnen. Hij richte zijn blik weer op de tijgerin de sfeer was geheel verandert sinds zijn ogen weer geopend waren een onaangenaam gevoel gaf het voor iedereen. "Eternal Darkness" Sprak hij kill uit, hij had er een reden voor. The darkness can't stop, its eternal just like my heart. Het was vaker dat die zin naar boven kwam en het was een goede passende zin voor hem. Hij keek vooruit, kill en doordringde haar ogen er was iets in te lezen dit keer iets kalms, al leek het niet zo hij keek door haar heen en niet naar haar. Hij wisde zijn gedachte en zijn blik sloeg om naar kill en koud waar niks door kon dringen. Hij zal wel zien wat ze nu zal doen. Hij moest stoppen met in gedachte verzinken hij begon een softie te worden op deze manier, en gelukkig gebeurde het niet vaker dan eens per maand.

Cissnei hield haar kop een tikje lager toen hij zijn ogen sloot. Afwachtend luisterde ze naar de geluiden om hun heen. De donder trok nog het meest haar aandacht. Of beter gezegd, hun aandacht. Cissnei straalde een kalmte uit, maar ondertussen was dat een dodelijk iets. Iedereen zou haar beschouwen als een terug getrokken tijgerin. Toch was dat niet zo, het was enkel acteer werk. Iedereen die in dat werk trapte was binnen de korte keren zwaar verwond. Cissnei was genadeloos. Voor alles en iedereen. De felle fonkeling in haar ogen vergrote iets. Hij was de leider van de slechte groep. Ze had er wel van gehoord, de enige groep hier waarbij je jezelf moest bewijzen. Je moest sterk zijn, moedig en ondertussen moest je elk moment van de dag alert en genadeloos zijn. Ze grijnsde licht. “Daar heb ik veel van gehoord,” Sprak ze zacht uit waarna ze haar kop ophief. Ze wilde lid worden, maar het was respectloos om het op dit gebied te vragen. Hij was niet naar haar toe gekomen om te vragen of ze bij de groep wilde. Hij was vast op iets anders uit. Misschien op een gevecht, misschien om enkel het gebied te bestuderen. “Ik denk..Dat ik je nog wel eens zie,” Ze dacht het niet, het was zeker. Ze was bereid om naar hem te brullen, om haar bij de groep te mengen.

Doods keek de tijger uit zijn ogen, een kalme uistraling had hij. Vele dachten dat het voor goedzakken had maar als je niet kalm kon zijn ben je mischien wel slecht maar kan je jezelf niet beheersen en dat is je zwakte in elke situatie bleef hij kalm zonder enkele angst voor zich te zien als vele tijgers. Het was voor hem al tijd om te vertrekken maar hij wachten nog enkele tijd af op antwoord "We hebben niet veel leden maar ze zijn wel puur slecht" Sprak hij kill en draaide zich al om en stapte weg, vanuit zijn ooghoeken hield hij haar in de gaten en knikte nog bij wat ze zei. In de winter zal deze plek mischien leuker zijn maar nu? Nu was er niks aan veel te vrolijk naar zijn zin, niets was beter dan de duisternis en kilheid van de winter, sombere kleuren zwart, wit en grijs. Ja beter dan rood, oranje en geel veel te vrolijk in de winter durfde hij ook het Bloemenveld te betreden, enkel dood is daar dan te vinden dode bloemen onder de witte sneeuw ook wel een leuk gebiedje maar dan ook echt alleen dan. Nu was het lente en hij moest zeker nog vele maanden wachten op het volgende seizoen de zomer en dan komt de Herfst iets beter maar teveel rood. En dan kwam eindelijk de winter de sombere winter die alles en iedereen kill zal maken. ook een mooi seizoen voor zijn jongen maar die kwamen nog niet.. Hij stopte ermee en stapte verder door enkel op zijn pad te letten en de kleuren en geluiden proberen te negeren.

Rood. De perfecte kleur volgens haar. Het rood van bloed, uitdaging en leed. Ze grijnsde haar tanden bloot bij zijn woorden en liep hem dood leuk achterna. Met haar kop respectvol een stukje naar beneden toe maakte ze plaats naast hem, zonder te beseffen wat ze nu eigenlijk wel aan het doen was. Ze was dé alfa achterna aan het lopen, terwijl hij juist weg wilde van het gesprek. Toch waagde ze het erop. Je kon beter spijt hebben van wat je wel had gedaan, dan van wat je niet had gedaan. "Kaoru, ik wil me bewijzen. Ik wil laten zien dat ik een echte tijger ben, geen schattig katje. Laat me een proeftijd instellen," Sprak ze zacht uit, zacht maar menend. Haar toon was niet dood, maar vol levenslust. Ze wilde haar mengen bij de roedel die berucht was. Waarbij het goed was dat je moordde, waar je met je scherpe klauwen de goedzakjes uit elkaar kon trekken als een bolletje wol. "Kaoru, geef me een kans," Siste ze zacht uit, waarna ze hem een blik gunde en stil bleef staan.

Toon hij weglipe had hij doro dat hij door haar achtervolgt werdt, ze sprak. "Proeftijd is goed, in de groepstraining zien we wat je kan" Sprak hij haar toe, hij kreeg respect van haar al één goed teken en ze leek ook slecht maar je moet respect tonen tegenover de Alfa het lijkt minder slecht maar tijdens de groepstraining kan je je dus echt bewijzen, eens kijken of iedereen die wolven en beren kon bestrijden, er waren enkele vrouwelijke tijgers in zijn troep er waren dan ook weinig mannetjes rondt deze tijd. Ach er zaten geen irritante tijgers hem in de weg die hem van zijn plaats durven de schoppen. Hij gaf haar inderdaad een kans, en ze zal het wel halen zolang ze geen neutraal slecht tijgertje was. Als ze in Thunder Mountains kwamen, of beter gezegt het zouden halen kon hij eens zien of ze zijn troep waard waren. Sterk en slim moest je zijn, je moet niet op het hoogste deel van Thunder Mountains komen als het onweert en eigenlijk nooit anders wordt je uiteindelijk toch getroffen door de bliksem aangezien het maar een kwartiertje stilhoud en dat is hoelang je erover doet om aan de top te komen en vele doen er nog langer over dus eens zien of ze dat zouden halen. Hij moest stoppen met geloven in andere tijgers, ze moesten gewoon geen watjes zijn punt uit. Nu moest hij aan andere dingen denken en niet van die kan het halen en die. Hij was slecht eng een of andere tijger die daar over zat te denken ze moesten laten zien wat ze konden, meer dacht hij niet.