I love this place it so dark

Poot afdrukken staan in de grond geboord. De weg die tijgerin had afgelegd was goed zichtbaar, maar vroeg of laat zouden ze verdwijnen. Ze zouden mee genomen worden door de zee, alsof ze er nooit geweest was. Niemand zou het uiteindelijk weten dat ze weg was. Haar eigen weg die niemand veranderen kon. Ze kon haar eigen keuzes maken, Niemand die tegen haar zou zeggen wat te doen. Al telt een troep dan iet mee. Haar keuze was voor het duister de slechte kant. Er was weinig goeds in haar te vinden. In haar gedachtens was vooral haat, neit en moord te vinden. Een paar mede tijgers hadden haar gezelschap niet overleefd. Dit was buiten Felidae gebeurt. Ze kon de tijgers nog steeds horen bedelen hun te sparen. Een grijns verscheen, het idee naar moord van goedzakjes was lachwekkend. Ze hadden het recht niet te leven. Ze waren een schande voor het ras van de Tijgers. Enkel de sterke mochten overleven. En de sterkste waren voornamelijk slecht. Goedzakjes namen de tijd niet te trainen. Ze werden verblind door alles wat goed is, ze zouden niet weten hoe het echt ging. Dat ze elk moment zouden kunnen sterven. In haar oude troep werden goedzakjes ten schande gemaakt. Elke zwakkeling werd dodelijk uit de troep gegooid. Haar reden van afwezigheid daar was anders. Ze koos er zelf voor om te gaan, sterker worden was een grote reden om weg te gaan. Vreemd genoeg werd het geaccepteerd. Nu? nu zat ze in een nieuwe troep, een troep van weinig leden. Ze wilde het hoog gaan schoppen in de troep. Hoe hoger je zat hoe meer macht hoe meer kracht. De mede leden zouden het nog zwaar krijgen met haar erbij. Karou de alfa, haar respect voor hem was groot genoeg. Maar zou hem nooit over haar heen laten lopen. Ze had het gevoel dat hij een goede lijder zou worden. Van wat ze merkte was hij puur slecht iets waar Lithia het liefst zag in mede tijgers. Ze kon het gevecht haar test met elk detail herinneren. Het bloed, de pijn, de moord en haar overwinning en deelname aan de troep. Ze had zelf een compliment gekregen van de alfa. Iets wat ze niet verwachte maar erg trots op was. De meeste alfa's vonden hun zelf het beste en gaven nooit complimenten uit. Zeker geen slechte, maar het was toch gezegt en Lithia had er vrede mee. Ze had het gevoel de Karou snel weer te zien. Misschien met de troep of misschien was het één op één maar het zou snel gebeuren.

Haar stappen waren niet gestopt. Ze liep langs de Doden zee iets waar ze nu al van genoot. De duisternis straalde van de plek af. Ze zou hier vaak rond hangen, als ze niet bezig was met de troep. Een lichte grom verliet haar warme keel. Ze had het niet echt verwacht het te horen en was dus ook lichtelijk verbaasd. Toen ze zich zelf eens goed consentreedde merkte ze pas hoe stil het was. Het kleinste insect zou nog een eggo kunnen veroorzaken. Ook al waren er geen rotsen waardoor het zou kunnen gebeuren. Abrupt stond ze stil. Haar kont zakte naar beneden waardoor ze zat. Haar voor poten volegde. Haar staart sloeg lichtjes op de grond en haar ogen kneep ze iets samen. Ze genoot voor het eerst weer van een plek. Het gevoel was lang geleden. Er was niemand alleen zij en de doden zee die af en toe wat verbrande takken mee nam. Ze was best benieuwd of er hier eigenlijk wel iemand zou komen. Zo niet had ze er vrede mee ze vond de rust eigenlijk ook wel goed. Goedzakjes zouden hier toch niet komen dus daar hoefde ze niet op te hopen. Haar ogen gingen wat rond in de omgeving maar verder wachten ze gewoon af.

(geliefde alleen tijgers. Kun je het echt niet laten mag een ander katachtigsoort ook)

Thunder grijnsde vals, ze had een tijger geroken. Ze zette haar snorharen rechtop en stapte met een vlotte pas door. Ze zette haar grote klauwen in de grond. De grond was zacht en zand. Langs het zand drijfde de Dead sea tot aan haar klauwen. Het was een mooi zicht om in de nacht te kijken hoe de Dead sea voorbij kwam tot aan je zij. Ze bekeek de klauwafdrukken van de andere tijger, het was echt wel een tijgerin, dat rook ze. Ze rolde met haar ogen en volgde de voet afdrukken, ze brulde eens gauw om te laten merken dat er nog een tijger in de buurt was. Ze grijnsde nog eens vals en begon een beetje sneller te stappen. Ze had u de geur door en was er aa gewend. Ze liep door, vlot en nog steeds sierlijk. Ze begon na even te lopen maar zo te zien bleef de tijgerin steeds door lopen. Eindelijk zag ze in de verte de kont van een tijger. Ze glimlachte vals en bleef steeds lopen harder en harder. Eindelijk had ze de tijger in het zicht en kwam ze dichter en dichter. Ze liep voor de tijger in en grijnsde vals. "En wie hebben we hier?" Vroeg ze kil en dominant. Ze nam een dominante houding aan en keek de tijgerin even chekend aan. Ze knikte om goed te keuren en wachte af met de dominante houding nog steeds aan. Ze trok haar wenkbrauwen op, dit was dus niet zomaar een goedzakje, want die komen hier NIET. Ze keek naar de horizon van de Dead Sea. Er kwam een licht tevoorschijn, de dag ging weer eens beginnen. Ze zuchtte en rolde met haar ogen. Ze kke terug naar de Tijger, ze was beniuewd naar haar naam.