Bêh!

"Godverdomme!", klonk er vanuit de verte. Een luide brul vervolgde en zweefde door de wind tot het weerkaatste tegen de rotsen van de waterval. Een bruin/zwarte tijger kwam vanachter de struiken en brulde nog eens waarna ze gromde en haar kop schudde. Een ree was haar te snel af geweest. Toen ze de ree in zicht had gekregen had ze er achter gerent maar uiteindelijk was de weg verspert door vele bomen en doorns waar ze niet omheen kon. Maya zuchtte en gromde nogmaals. Haar humeur was dus niet echt op pijl. Als er haar nu nog een leeuw of tijger kwam irriteren ging ze helemaal zot worden. Toen de wind zachtjes wiegden en door haar vacht ging sloot ze voor kort haar ogen en probeerde haar adem wat op controle te houden. Ze moest maar eens kalmeren. Toen er een luid geknetter weerklonk fronste ze haar wenkbrauwen en zwiepte met haar staart. Haar oren gingen vanuit haar nek ietwat omhoog staan en langzaam wist ze zich te ontspannen. Rustig deed ze haar ogen weer open en liep op het geluid af. Maya wist het na een tijd, het was de waterval. Eigenlijk had ze best wel dorst dus liep ze dan ook naar de waterval toe en ging langs de zijkanten van het water staan waarna ze vervolgens haar door haar knieën boog en haar hals strekte om daarna wat slokken water binnen te werken. Het frisse koele water stroomde door haar keel en liet een goed verfrissend gevoel achter. Zalig. Toen ze haar neer zette en haar blik rondom haar eigen as liet gaan zag ze niemand, houden zo.

{Allone Gabu en Maya}

Een zachte wind raakte de vacht van de mannelijke tijger. Hij was groot en sterk en had gele ogen. Deze keken voor een klein moment naar de waterval. Al gauw liep hij gewoon weer verder. Grote, witte poten raakte de grond. Het was warm, het voelde te warm. Misschien was het een goed idee om het water in te gaan.. Hij sprong in het water met een boel gespetter. Het klonk harder dan hij had gepland. Maar het deerde niet, hij koelde tenminste af. Zijn oren stonden nieuwsgierig en alert omhoog terwijl hij wat zwom. Hij liet ondertussen ook water in zijn bek glijden. Hij was niet al te zuinig met het water, er was immers genoeg in voorraad. Toen hij eenmaal klaar was en genoeg had gedronken sprong hij uit het water. Hij schudde even zijn vacht uit en opende daarna zijn ogen. Hij zwiepte even met zijn staart toen de geur van een andere tijger zijn neus in kwam onderdrukte hij het gevoel om te brullen. Hij liep maar weer gewoon terug naar waar hij vandaan kwam, zijn heerlijke grot. Daar was het wat koeler dan in de buitenlucht. Maar voordat hij daar aankwam viel zijn blik op een tijgerin die aan de waterkant zat. Gulzig dronk ze van het water, wat compleet logisch was met het warme weer. "Wel, hallo daar." hij grijnsde eventjes en liep naar haar toe. Op zo'n drie meter afstand ging hij maar zitten en krulde zijn gestreepte staart om hem heen. Dit kon nog eens interessant worden.

Maya voelde een nieuwe bries die zich in haar vacht vlocht. Het was net of de wind haar dingen vertelde, maar nooit kon je weten wat. Dromend staarde ze voor haar uit. Niet oplettend wat er eigenlijk achter of naast haar gebeurde. Het deerde haar ook niet. Maya had niets om te vrezen, niets om bang voor te zijn. Ze was een tijgerin die zich niet liet doen en niet vreesde om gedood te worden. Toen er plots een tijger geur haar neusgaten binnen ging snoof ze diep in en rook nu echt de geur van een tijger. Hopelijk was het een normale tijger met niet zo'n ego. Daar kon ze het wel van krijgen. Toen de tijger drie woorden uitsprak viel haar blik op een prachtige grote tijger. Een vriendelijke brede glimalch sierde haar bek en speelde met haar mondhoeken. "Goeiedag", sprak ze hem vriendelijk toe en knikte met respect naar hem. Haar naam zou ze niet direct bekend maken, dat zou dom zijn. Maya had geleerd om alert te zijn en te luisteren. Je wist nooit wat je zou tegenkomen. En zeker met tijgers of leeuwen. Een tijger had macht en was sterk. Vele leeuwen vreesden voor ze. Maya grijnsde bij die gedachte en zette haar oren mooi rechtop om te horen wat de tijger van plan was. "Een mooie dag", zei ze zacht en kalm. Haar lichaam toonde geen bedreiging voor, integendeel, best vriendelijk.

Soms voelt het alsof ik op een totaal andere planeet ben en alles wat ik in 't leven wil, onmogelijk is. Want wezens trekken je uit elkaar. Maar van diep in je hart, leven je dromen tot het uiterste. En die zul je nooit vergeten. Ik zal niet niet breken, je kunt me niet veranderen, je kunt me niet verslaan. Ik zal vechten, tot mijn eigen einde. Je zult me nooit levend te pakken krijgen, nooit. Ik heb mezelf aan de onderwereld gekentend. Ik laat wezens niet over mij heen lopen. Want wezens trekken je uit elkaar, als je niet zoals hun bent. "Can't break, can't change, can't take us down. We'll stand, we'll fight. You'll never take us alive!"

"Goedendag," wekte een stem hem uit zijn gedachten. De stem klonk vriendelijk terwijl de tijgerin met respect naar hem knikte. Mooi, ze was dus niet zo naïef als de meeste.. doden.Hij grijnsde en ging toen zitten. Een zachte wind speelde met zijn vacht terwijl hij de geur van het water in zijn neus liet komen. Puur natuur, het was anders dan hij gewend was.
"Een zeer mooie dag." zei hij toen. De zon was zoals gewoonlijk veel te warm, maar hij had geleerd zich daar niks van aan te trekken. Ze had een vriendelijke houding, dus hij zei niks om haar van streek te maken. "De zon doet weer z'n best."

Maya keek naar de tijger en glimlachte kort. Hij was aan het denken, dat zag ze toen hij ook wat verstrooid op haar zin antwoordde. Maar dat waren ook gewoon haar zaken niet dus zei ze er ook maar niets op. "De zon schijnt misschien wel iets te veel ja. Maar ik heb liever dat weer dan dat het zo koud en bar weer is", zei ze eerlijk en knikte opnieuw uit beleefdheid. "Mijn naam is Maya", zei ze toen ze besefte dat de tijger niets van plan was. Haar naam, wat kon hij nu ook met haar naam doen? Niet veel natuurlijk. "En als ik vragen mag, wat is uw naam?", vroeg ze en zette een glimlach op die heel haar gezicht opfleurde. "Excuseert u mij", zei ze zacht waarna ze zich even omdraaide en met stevige passen naar het water liep en daar nog wat slokken binnen werkte. Nadat ze weer wat verfrissing had sprong ze er met één grote en snelle duik in en kwam met een brede grijns boven. "Heerlijk", bracht ze uit toen ze uit het water sprong en een einde van de andere tijger ging staan om zich uit te schudden. Nat, drijfnat eigenlijk, kwam ze naar de tijger en lachte wat onschuldig. "Whoops".

"ik heb eigenlijk niks tegen de regen of tegen sneeuwval, maar een beetje zon is nooit mis." zei hij met een kleine grijns rond zijn bek. Ze had hem de woorden bijna uit de mond gehaald, behalve dat over het koude weer. Hij had immers een dikke vacht die hem kon beschermen. Blijkbaar had hij geen verkeerde indruk gemaakt, want ze vertelde dat haar naam Maya was.
"Gabu, Gabu van het Westen." sprak hij toen met een lichte grijns weer rond zijn bek. Hij ging zitten toen de tijgerin - Maya genaamd - wat ging drinken. Al gauw sprong zij ook in het water en schudde zich toen weer bij hem uit. Niet wat je noemde beleefd, maar hij had er totaal geen erg in. Hij was toch al nat als wat, dus wat maakte nog wat kleine druppels uit?

"Ik was toch al nat." grijnsde hij. Hij kon zich het verkoelende gevoel tegen zijn huid nog goed herinneren en voelde sterk de neiging het water in te springen. Dit deed hij echter niet en hield zich dus maar stil. Nou, "stil"...

Maya keek naar de tijger die zich voorstelde en glimlachte weer opnieuw. "Gabu, Gabu van het Westen", herhaalde ze zijn zin en knikte met een lachje. De naam zou ze niet vergeten, een voordeel voor als ze hem nog eens zou tegenkomen. Maya kreeg het ervan dat iemand zei dat ie haar kende terwijl zij hem totaal niet kon herinneren. Vooral veel schaamte komt daaraan te pas als die zegt dat je hem nog gisteren had gesproken. Toen Maya even al die gedachten uit haar kop schudde keek ze naar de tijger die zelf ook nat was. "Dat zag ik, het water is zeer verfrissend", bracht ze weer op haar beleefde toon uit en keek naar de lucht. Het was helderblauw en de zon stond er nog steeds. Toen de zonnestralen net in Maya's ogen kwamen kneep ze haar ogen stijf dicht en keek om zich heen. "Ben je hier al lang in Felidae?", vroeg ze nieuwsgierig om het gesprek wat op gang te brengen.

Toen er enkele momenten van stilte kwamen kneep ze haar ogen nog eens toe en probeerde alle geluiden te lokaliseren. De wind, de bladeren aan de bomen. Het was rustgevend als je daarna luisterde. Daarom deed Maya dat dus ook veel.

Maya, de tijgerin tegenover hem, herhaalde zijn woorden alsof ze het wou onthouden. Hij begreep dat. Hij was wel eens iemand tegengekomen die hij als welp had gekent en toen helemaal was vergeten, wat een beschamend gevoel was dat. Bovendien voelde hij zich dan meteen ontzettend oud. Hij knikte even naar Maya, zijn groen met gele ogen voor een klein moment op haar gericht.

"Pas een maand of twee." reageerde hij op haar woorden. Het was niet een originele vraag, maar je moest het gesprek op gang houden. En hij moest toegeven dat dat soms wel moeilijk was. Ooit - toen hij meer praatte - had hij daar geen problemen voor. Hij praatte aan een end door, tot het een probleem veroorzaakte. Sindsdien praatte hij maar weinig. Het was het gewoon niet waard.
"Ik neem aan dat jij hier al wat langer woont? De geur zit in je vacht.." zei hij rustig. Rond zijn bek zat een grote grijns geplant. Ze rook naar het gebied. Of het gebied ruikt naar haar.

Maya deed haar dichte ogen terug open en voelde hoe het zonlicht haar ogen weer raakte. "Verdorie", zei ze en keek vlug de andere kant op. Zijn vraag deed haar glimlachen. "Ik ben hier al een jaar of twee. Nog maar pas leider van een troep waar er niemand op af komt, jammer genoeg", zei ze en zuchtte waarna ze haar kop schudde. Ondanks ze zelf vond dat ze een goeie leider zou zijn kwam er maar niemand. "Nou ja, dat doet er nu niet toe", zei ze er vlug achterna en keek naar de grond die zo oninteressant was. "En wat ben je zo nog van plan te doen hier?", vroeg ze om snel over wat anders te beginnen en glimlachte flauwtjes. "Heb je soms zin om te zwemmen? Het lijkt me leuk om even te zwemmen", zei ze met een speelse grijns op haar gezicht. Veel zin in zo'n groot beleefd gesprek had ze niet. Daardoor leek het water zo verleidelijk dat ze toch maar het idee kreeg om wat te gaan stoeien samen met de mannelijke tijger-die Gabu heette. "Wat denk u ervan?", vroeg ze en lachte waarna ze al aanstalten nam om een grote aanloop te nemen. "Wie het laatst aankomt is een eitje!", zei ze en begon al te lopen.

"Fel he?" sprak hij over de zon. Dat was het probleem met wakker worden. Het licht was zo fel dat het een tijdje duurde voor hij eraan was gewend. Ze zei dat ze een leider was van een troep, waar eigenlijk gewoon niemand op af kwam. "Ach, er zijn niet zoveel tijgers in het gebied, ik denk dat het daaran ligt." troostte hij haar wat hulpeloos. Al gauw besloot ze een nieuwe vraag te stellen, over wat hij van plan was.

"Geen idee.. Een beetje ronddwalen, denk ik." zei hij toen. Hij dacht nooit na over wat erna kwam, hij deed maar wat hij moest doen en zag wel wat de wereld hem bracht. Soms goeie dingen en soms ook hele slechte dingen. Hij ging daar nou niet over.
"Zeker weten!" riep hij en rende op het water af. Hij sprong met een plons in het water en keek achterom. Hij zag haar niet zo een twee drie, misschien dat ze al in het water was.. Hij dook onderwater er genoot opnieuw van 't verkoelende water dat tegen zijn huid kwam.

[Inspi-loos T.T]

Maya stond nog steeds op de oppervlakte met haar staart zwiepend en met een droge blik op haar gezicht. "Ik was nog niet eens gestart toen jij het water insprong". Maya lachte schijnheilig en nam een aanloop waarna ze net naast Gabu belandde. Een grote splach natuurlijk dan weer. "Phaha", zei ze met een grote grijns op haar gezicht geplakt en zocht met haar poten de bodem die ze algauw terug vond. "En ik ben volgens jou het eitje zeker", zei ze en lachte. Maya duwde met een simpele beweging met haar poten Gabu onder en grinnikte. Al snel ging ze terug naar de kant vooraleer ze ook onder geduwd zou worden. Ze vond de tijger best aardig, dat moest ze toegeven. Hij had tenminste niet zo'n ego als de anderen meestal. Maya sloop heel stilletjes, terwijl ze Gabu nog onder was, over de vlakte en ging op een grote steen staan. Met een soepele beweging kwam ze op de tijger terecht met heel haar dikke lijf. Natuurlijk sprong ze er ook meteen weer af. "Gotcha!", zei ze droog.