Find a new mom..

Cloe kroop door de grassprieten van de prairie, ze had sommige dieren zien jagen op grotere wezens. Maar voor Cloe was alles groot en het enige waar ze op kon jagen waren kevers en andere kleine insecten. Al moest ze wel oppassen voor slangen en andere wezens die je konden prikken zoals schorpioenen. Ze sprong even en keek heel kort boven het gras uit. Ze kon nergens haar moeder vinden en haar moeder brulde niet naar haar, had ze haar soms verstoten. Wou ze toch geen welpen meer om voor te zorgen na het gevecht met de leeuwen? Ze keek om zich heen maar kon geen gevlekte ondekken. Vlakbij zag ze wel een kleine rots die bij een kleine dode stuik stond. Ze rende richting de rots en sprong er behendig op. Haar maag knorde ze had honger en ze was best mager. Nu zijn Cheetah`s wel veel duner dan de andere wilde katten zodat ze snel konden rennen maar dit was nu erger. Korte miauwtjes kwamen uit haar bek als een roep naar haar ouders en broertjes. Ze was al drie weken onderweg maar had nog niemand gevonden. Had ze dan maar ook bij haar broertjes en zusjes gebleven. Ze zuchte en liet haar kop hangen, de warmte werd haar nu wel teveel. Ze zakte door haar poten zodat ze nu lag. Er was geen schaduw waar ze in kon schuilen, en goed voedsel was er ook nog niet. Ze legde haar voorpoten gekruisd voor haar en bekeek haar vlekken. Even werd ze er duizelig van, ze liet haar blik van haar poten naar de grond glijden. Een klein pluisig beetje liep voorbij, ze bekeek het beestje, een klein onvolwassen stokstaartje! Ze grijnsde en probeerde deze iets wat grotere prooi te pakken. Ze ging in een onhandige jaarstand staan en zwaaide met haar staart. Ze sprong van de steen af en het beestje schrok zich dood, een moment wist hij niet waar hij heen moet maar hij rende toen naar links. Meteen ging ze erachter aan en sprong op hem af. Mis! Ze gromde en ging iets sneller, ze deed een tweede poging en ving het diertje tussen haar klauwen. Ze zette onhandig haar nog niet volgroeide tandjes in het beest maar het bleef leven, waarschijnelijk had ze door haar vangst alleen een pootje gebroken. Ze keek ernaar en legde haar oren plat. Ze kon helemaal niks en haar overlevings kans werd minder. Ze legde haar kop naast het beest en liet het los, deze bleef in shock liggen en keek Cloe aan. Ze zuchte en sloot haar ogen.

Magnetica' poten kwamen op de grond terecht met steeds weer hetzelfde tempo. Het klonk bijna zelfs op een ritmisch geluid. Toen er voor Magnetica' neus een ree snel voorbij rende stopte ze en keek naar links, andere tijgers die dachten dat ze de ree konden pakken maar die waren zo te zien al uitgeput. 'Is het goed dat ik de ree ga pakken?' vroeg ze grijnzend, ze wist wel dat de tijgers dat niet wilde maar ze deed het toch. Ze begon keihard achter de ree aan te rennen. Je kon zeggen dat Magnetica zo snel als de wind is en daar had ze nu haar voordeel mee, ook was ze gespierd, echt veel spieren had ze dan ook. Ze brulde om het beest nog meer op te jagen, maar dat vond ze alleen maar leuk. Magnetica haalde de achterstand in en beet het dier in zijn kont, precies had ze goed gemikt want het beest bleef angstig op de grond liggen, snel ging Magnetica naar de kop van de ree en beet zijn luchtpijp door, dood bleef het dier liggen en Magnetica brulde keihard, als teken dat zij wel iets gevangen had. Magnetica zette haar tanden op een willekeurige plek en sleurde het dier mee over de prairie, ergens in de buurt van een rots liet ze de ree liggen en begon zijn vel er af te trekken, toen dit gedaan was scheurde ze een stuk vlees van de ree af. Ineens ontvingen Magnetica een onbekende geur, en vulde die geur haar neusgaten. Magnetica gromde en draaide haar in één ruk om. En daar. daar zag ze een Cheetah welp helemaal alleen zitten, en ook nog eens vermagerd en Magnetica keek toen de welp aan, wat wilde ze?

[Moet nu weg, vandaar korte post. ^^]

'Is het goed dat ik de ree ga pakken?' Hoorde ze ineens. Ze schrok op en keek een grote tijgerin aan, even hapte ze naar adem omdat ze nog nooit een tijgerin van zo dichtbij had gezien en wat was ze groot.. Ze knikte eventjes en keek heel even raar op. Een tijger die op een ree jaagde, ze glimlachte en legde toen weer haar kop tussen haar poten. Ze keek van een afstand hoe de tijger het beest beet pakte en zijn luchtpijp door beet. Ze liet haar staart heen en weer gaan en volgde de tijgerin die het beest nu meesleurde. Haar maag begon te knorren bij het zien van het malse verse vlees. Het vel werd eraf gescheurd en Cleo keek haar hongerig aan, ze zette enkele stapjes dichterbij en keek nieuwschierig. Maar ze dook weer in elkaar toen Magnetica naar haar gromde. Ze keek haar onschuldig aan, waarom deed ze zo boos. Cleo had toch niks gedaan, ze dacht terug, nee niks dat echt een fout kon zijn. Ze hield haar kop schuin en keek met bedelende oogjes. Al zou ze maar een hapje mogen zou ze al blij zijn. Ze zuchte en voelde het lichte gevoel weer in haar hoofd, de laatste tijd kreeg ze het steeds vaker. Ze keek even duizelig om zich heen maar na 10 seconde verdween het weer. Ze schudde haar kop en keek naar de tijgerin met grijze ogen. Ze hapte weer naar adem en bleef liggen. Ze zou toch niet boos zijn, al zou ze het wel zijn zou het Cleo niet heel veel uitmaken. Ze had toch geen leven naast hongerleiden en alleen ronddwalen. Het zou nog maar een week of twee duren voordat ze de pijp uit ging. Ze zuchte en legde haar hoofd in haar poten. Niemand kende haar en niemand mocht haaar..

(Srry late reactie en inspilus)

Magnetica' hart was van steen, maar toch had ze altijd een klein beetje een zwak voor een welp, die honger had en zonder moeder zat. Magnetica wilde zelf misschien ook nog ooit wel eens welpen krijgen, maar niet door de liefde maar voor haar bloed, ze zou de vader van haar welpen dan misschien wel haten en haar eigen welpen ook maar dat maakte haar welpen dan sterk en net ze sterk en groot als hun moeder. Magnetica schudde haar kop bij de gedachte, ach daar was ze nog lang niet klaar voor en dat wilde ze niet eens. Eigenlijk kon ze niet eens een tijger, behalve dan Kaoru maar dat was de leider van de troep waar ze bij zat en dat was dus logisch. Nee, misschien had ze al wel eens een andere tijger ontmoet maar ze onthield geen namen, ze wilde gewoon alleen de namen weten van degene die tegen haar praatte om een eind te maken aan misschien wel een nutteloos gesprek. Daarna keek ze weer naar de welp, ja, Magnetica was erg groot en sterk en zeker geen watje. 'Waar is je moeder, welp?' sprak ze zonder enige emotie en zonder ook een of andere emotie uit te drukken. Ja, misschien zou ze deze welp wel kunnen adopteren als het beest geen moeder had en dan kon ze het beest met al haar kwaadheid en slechtheid opvoedde en het beest net zo maken als haar, groot, slecht en onoverwinnelijk met geen een zwakke plek of punten. Ja, dat leek haar erg aantrekkelijk om te doen.

[Inspiratie, waar ben je? o_0]

Met haar donkere ogen keek ze de grote tijgerin aan, ze had prachtig blauwe ogen vond ze. Ze zuchte en keek haar aan. De eerste die ze hier tegen kwam en gelukkig was het niet iemand die haar als lunch zag. Ze legde haar kop neer en keek onderdanig naar de tijgerin. Ze hoorde haar woorden; 'Waar is je moeder, welp?' Ze keek de grote kat aan en opende haar bek. ,,Ik weet het niet." Had er uit haar bek geklonken. Ze legde haar oren in haar nek en keek haar aan. In haar woorden had niet veel emotie geklonken maar ergens wist ze dat er ergens wel een emotie moest zijn. De duistere ogen van de welp keken haar aan. Ze snoof diep en draaide zich om., de gore geur van Hyena drong haar neus binnen. De kruising tussen een katachtige en een hondachtige, een walgelijke kruising vond ze zelf, hoe konden de voorvaderen van de hyena's dat laten gebeuren, ze wist dat liefde kon gebeuren maar iedereen wist toch dat er een misvormd wezen uit zal komen? Natuurlijk ze hadden mooie vlekken even als Cleo die op haar vacht had. Ze keek op en sloop naar de steen. Behendig sprong ze erop en keek uit naar een bruin gedaante die andere volgde. Ze rilde even en sprong onhandig van de steen af en keek de tijgerin aan. ,,Er komen Hyena's.." Had er uit haar bek geklonken, er zat angst in maar die was dubbelzijdig. Ze was bang dat de tijgerin haar niet zou helpen of dat de hyena's haar zouden krijgen. Ze keek naar het hoge gras en liep er naartoe. Ze ging tussen de stengels liggen die haar een goede schudkleur brachten, vooral door haar nog lange pluizige haren maakte dat ze bijna ontzichtbaar leek. Ze legde haar poten over haar ogen en nam langzaam adem. Ze was moe, uitgeput en zwak en had dus helemaal geen kans tegen grotere of gevaarlijke wezens. Ze legde haar oren plat en ging nu dan ook iets wat plat op de grond liggen. Ze hoorde het gehijg van de wezens en kneep haar ogen dicht.

(Ik weet wat je bedoeld :} )

Ze snoof even. 'Ja, je hebt gelijk! Dat komt mooi uit,' zei ze grijnzend, de meeste wenzens zouden het erg vinden als er Hyena's aankwamen, maar Magnetica? Nee, die dacht meteen aan moorden, vermaak en het zien van schijtluizen die dood op de grond neerknalde. Nee, ze zou de kleine Cheetah niks aandoen, ze moest haar verzorgen zei iets in haar hoofd, een klein stemmetje ofzo. Ze grijnsde en keek over het veld heen, de Cheetah was niet meer te zien maar die kon ook niet weg zijn want zoveel tijd had ze niet en aangezien ze sterk vermagerd was zou ze zeker ook geen snelheid meer hebben, nouja, een beetje maar niet zoveel kracht. Magnetica schudde snel haar kop en keek recht vooruit, de Hyena's kwamen en zonder enige angst of aarzeling sprong ze naar voren, en brulde zo hard als ze kon. Het gevecht zou beginnen nu. Magnetica wreef met haar rechtvoorvoet over de grond heen, of eerder gezegt met haar klauw en ze maakte haar rug krom. Snel nam ze een aanloop en begon te sprinten en nog voordat de Hyena's bij de plek waren waar zij was stond ze al dichterbij hun, het waren er minstens 5, hooguit 7 maar daar lette Magnetica nooit op. Haar motto was: 'Gaan met die banaan!' of 'Eerst doen, dan pas denken!' Ja, zo dacht Magnetica er meestal over en hier zou ze dus ook niet bang voor zijn, ze was geen watje en ze durfde alles, maar dan ook echt alles. Magnetica brulde nog een keer om de dieren bang te maken, dat maar voor de helft lukte want er kwam al één Hyena op haar af, meteen pakte Magnetica het dier bij de keel, en beet de luchtpijp van het dier dood, dit deed Magnetica meestal maar zo was ze ook het snelste van andere dieren af. Het dier viel meteen hopeloos op de grond, dood. De tweede Hyena kwam op haar af, en bij dit beest gebeurde precies hetzelfde, toen Magnetica dit ook zo gedaan had bij de andere Hyena's grijnsde ze breed, ze had weer een overwinning. 'Haha,' zei Magnetica vals en ze brulde, zoals een echte tijger dat zou doen. Magnetica was groot voor een tijger, en al helemaal voor een vrouwtje maar ze was dan ook flink gespierd en ze was sterk, dat wilde je niet weten. Tenminste, als je kwam dan kon je je leven wel vergeten, als je durfde en het waagde dan om haar op te gaan zoeken. Of iets anders of wat dan ook..