Dare to come

Met zijn grote poten sjokte Cole wat langs idioot grote stenen. Hij had een nieuwe troep waar hij zowaar blij mee was maar, nog echt slechte leden had hij niet. Hij had überhaupt de laaste tijd geen leeuw of leeuwin meer gezien in dit gebied. Integendeel was het overwelmd met tijgers. Dat katachtige soort dat dacht dat ze beter waren. Cole's humeur zat weer eens lekker te jengelen. Al was hij bijna altijd zo. Echt liefde vreugde of wat in die richting voelde hij niet. En het was hoogst waarschijnlijk dat hij het nooit zou gaan voelen. Nee de plek waar zijn hart hoorde te zitten was een zwart en donker gat.

Licht schudden hij zijn kop. Hij walgde als hij dacht aan goedheid. Hij merkte een reuze berg stenen op met bovenaan een goede plek om te zitten. Even trok hij een wenkbrauw op maar liep er toch op af. Hij zetten krachtig met zijn gespierde poten af. En binnen een paar sprongen stond hij boven op. Hij kon nu mooi alles zien, niemand zou hem ontglippen. Hij ademde een keer goed in en liet een zware brul horen. Als bewijs dat hij er nogsteeds was. Misschien kwamen er ooit nog leeuwen op af. Het mog voor hun hopen dat ze geen goedzakjes waren. Hij zou ze met huid en haar verslinden. Van die zwakken hoorde hier niet eens rond te lopen. Rustig zakte hij door zijn poten waardoor hij lag. Hij leek wel de baas van dit gebied te zijn. Er zou immers niet snel iemand zijn die hem zou kunnen verslaan. Hij was groot en zijn spieren waren er ontwikkeld. Zij kracht was grootst dat was een reden van zijn alfa zijn de sterkte die hij had. Zo lang niemand hem verslaan kon was hij gevreesd. Rustig gleden zijn ogen over het gebied. Een lichte grijns was verschenen. Eens zien welke idioot er op zijn brul af zou komen.

(enkel leeuwen/leeuwinnen als die er al zijn x])

Maya zat ergens verderop gewoon stil en liet haar staart heen en weer gaan. De frisse bries van de wind speelde met haar vacht. Een grote zucht verliet haar bek en ze liet zich op haar buik vallen. Maya snoof diep in door haar neusgaten en rook allerlei geuren die ze hier nog niet had geroken. De geur prikkelde in haar neus, hier was er een andere leeuw dan zij als tijger zelf. Geen leeuwin, maar een leeuw. Dat rook ze vanaf hier al. Nieuwsgierig stelde ze zich recht en liet zich leiden door haar neus totdat ze een leeuw in de verte aantrof en een luide brul gaf. Hij rook naar een troep. Een groot leider, net als zij. "Hoi", zei ze kalm en stapte dominant met haar staart in de lucht en haar oren in haar nek vooruit. Ze was altijd op haar hoede voor gevaar dus lette ze goed op de reactie van de leeuw. Of hij goed, slecht of neutraal was het zou Maya niet uitmaken. Ze was sterk genoeg om te vechten dus ook dat zou geen probleem zijn. "Wie ben je?", vroeg ze weer op haar kalme serieuze toon en glimlachte vaagjes.

-sorry voor de o, zo korte post. Ik ben inspiratieloos.

Een welp van ongeveer zeven maand oud stond op een van de afgebrokkelde stenen die op de grond lagen. Ezran was allesbehalve vrolijk op dit moment. Maar dat had meer iets te maken met het feit dat er hier maar weinig leeuwen waren. Een vrij luide brul klonk er opeens van ergens bij de ruine's. Kort fronste hij. Waarschijnlijk weer zo'n lief poesje die dachten dat ze stoer waren. Meteen grijnsde hij vals. Een nieuw vermaak. Meteen sprong hij van de steen af en volgde de geur van de leeuw die de brul had geslaakt. Elke leeuw zag hem als dat klein lief katje dat niemand kwaad deed. Maar niets was minder waar. Want hij was net zoals zijn vader, slecht tot op het bot. De welp keek naar de grote leeuw die uiteindleijk tevoorschijn kwam, ook kwam er een leeuwin tevoorschijn maar daar schonk hij geen aandacht meer aan. Met zijn gevoelloze blik staarde hij naar de leeuw en fronste even.

Cole grijnsde breed toen er een geur dichterbij kwam. Maar het was niet van een leeuw of leeuwin nee het was een ander katachtigsoort. Dat beestjehad wel lef om te komen Cole haten de andere katachtige soorten. Al snel kwam er een tijgerin aan gelopen. Een fout van haar was dat ze dominant deed. Ze stond hem al onmiddellijk niet aan. Hij was degelijk groter dan haar dat wist hij zeker dus zijn kracht zou waarschijnlijk ook groter zijn. De tijgerin begroete hem kalm. Al trok Cole een wenkbrauw op, eerst dominant zijn en dan dit levenmoe? Al snel vervolgde haar woorden in een vraag dat hij tot op zijn bot haten. Wie en je sprak ze uit. Cole stond op waardoor hij groter was. Zijn houding was alles behalve respect vol tegenover haar. Wilde ze haar leven sparen moest ze toch haar houding veranderen. Al sprak ze alles kalm uit Cole voelde toch iets dominantie. Wist het niet zeker maar, ging er wel vanuit. ''Wat zou jou het boeien wie ik ben. Je bent niet het soort waarmee ik graag om ga' Sprak hij kill uit. Zijn ogen stonden emotieloos en naar de tijgerin gericht. Met een krachtige sprong sprong hij van de steen af. Hij lande voor de tijgerin.

Maar zijn aandacht voor haar was al snel verdwenen. Een nieuwe geur drong zijn neus binnen. Een geur dat hij al lang niet meer geroken had. Een welp kwam tevoorschijn. Een grote grijns sierde op Cole's gezicht. Misschien was het een slecht welpje. En was hij op de brul afgekomen voor zijn troep. Of het was een dom klein zielig goedzakje, die misschien levensmoe was. 'Well well lang geleden dat ik zo ies in dit gebied heb gezien.' Sprak hij emotieloos uit. Hij wist niet hoe dat kleintje zou reageeren maar, Hij hoopte op iets wat hij wilde zien in leeuwen.

Ezran keek naar de leeuw die begon te spreken en fronste even. 'We kunnen geen verstoppertje blijven spelen hé?' Sprak hij kil tegen de leeuw en snoof even. Kort keek hij naar dat andere beest en snoof duidelijk geirriteert. Ezran keek meteen weer naar de leeuw, waar hij ergens wel iets in zag wat hij maar bij een andere leeuw had gezien. Bij zijn vader. Het slechte in de leeuw stak hoog boven al het andere wat de leeuw in zich had uit. Vrij spraakzaam was de jonge welp niet maar dat boeide niet. Om te praten was hij hier niet, nee hij was hier voor iets anders. 'Ezran,' Zei hij toonloos. Dan zette hij zich neer op de grond en keek met die ondoorgrondelijke blik naar de leeuw. Aandacht aan dat andere ding gaf hij niet, het was nu tussen de leeuwen die hier stonden. En dat waren hij en degene die tegenover hem stond. Kort rekte hij zich uit, maar daarna zette hij zich terug op zijn achterste en staarde voor zich uit. Geen idee van wat de leeuw nu zou zeggen of doen, maar hij moest maar niets fout proberen of Ezran werd kwaad. Al was hij klein, hij had vrij veel kracht, niet meer als hem. Maar hij was klein en nog vrij snel.

Maya keek verontwaardigd naar de leeuw die bot op haar vraag antwoordde. Niet echt het antwoord wat ze verwachtte zeg maar. De leeuw vond het blijkbaar een leuk spelletje haar uitmaken maar zo dom was ze niet. "Ik hoop voor jou dat je weet met wie je te maken hebt..", zei ze maar kon haar zin al niet uitspreken toen plots een welp verscheen. Kort rolde ze met haar ogen. "Wat leuk, de welp heeft de leeuw gevonden. Kom zeg", zei ze geïrriteerd en toonde duidelijk hoe ver ze kon gaan. Maya zou het eigenlijk laf vinden moest de leeuw haar aanvallen. Maya wist dat ze minder sterk was dan hij dus het kon voor haar fataal aflopen. Nou ja, dan zou ze het nog steeds laf vinden. Maya zwiepte met haar staart en zag dat de leeuw gewoon voor haar kwam staan. Wat was hij nou weer van plan.

Meteen vestigde ze haar blik op de welp en grijnsde haar tanden bloot. Een kleine grom verdween uit haar bek. Hij zei al meteen zijn naam, dom. Maya zuchtte en wist dat ze haar tijd als zo goed aan het verspillen was aan een arrogante leeuw die zich eens wou laten zien en een welp die dacht dat hij stoer was. Ach ja, ze vond het nog leuk. "Zozo, Ezran", zei ze kort en snoof waarna ze haar blik alweer op de leeuw voor haar zette en in zijn gezicht snoof. "En wat is er dan wel mis met tijgers?", zei ze met één wenkbrauw opgetrokken. Haar stem was kil en koud helemaal emotieloos. Hem aanvallen zou ze nooit doen want dan was ze er zelf geweest maar ze zou zich niet klein stellen voor een leeuw. Nooit! Maya zuchtte droog en keek hem eerst heel strak in zijn ogen aan en draaide zich daarna om en keek om zich heen. Ze ging zich maar eens gaan zetten. Met een droge blik op haar gezicht ging ze zitten en likte aan haar poot. Ziezo, nu kon ze nog lekker meekijken naar de leeuw en de welp.

Met grote krachtige stappen naderde ze een ruïne, haar amberkleurige ogen vingen in de verte enkele gedaantes op. Een geur die ze al lang niet meer geroken had drong haar neus binnen, zowel leeuw als tijger bevonden zich daar. Iets wat niet altijd soepel verliep en wat dus meteen haar aandacht trok. Al zou ze er omheen lopen zouden ze haar toch wel opmerken en zin in een praatje had ze wel, of dat nou goed of fout uit zou pakken interesseerde haar geen ene flikker. Door haar goudbruine vacht viel ze minder op dan andere katachtigen, de ruïnes waren ook bruinig en de enige grassprieten die er stonden waren niet groen maar ook verkleurt naar geelbruin, aangezien het er niet veel waren stond ze niet beschut maar dat maakte niet zoveel uit. Ze zocht het gezelschap toch wel op dat nog maar tien meter van haar verwijdert was. Nu ze steeds dichterbij kwam merkte ze op dat het om een grote, volwassen leeuw ging, een nog vrij jonge leeuw en een tijgerin. Zonder enig idee of de leeuwen bij elkaar hoorde of dat de tijgerin bij één van de twee hoorde kwam ze dichterbij, het zou haar een worst wezen. De tijgerin had een wat dominante houding en bleek niet bang te zijn voor de leeuwen tegenover haar, iets wat haar nogal verbaasde. Misschien was zij precies weer zo'n voorbeeld van iemand die dacht dat ze alles was en de hele wereld aan kon.. Ze zou op z'n minst nog nét levend wegkomen als er een gevecht begon, de welp kon niet veel schade aanrichten maar de leeuw - die ze al een tijdje bekeken had, - hij leek meer in z'n mars te hebben dan de tijgerin die daar zat. Maar ze moest het helemaal zelf weten, de afstand tussen haar en de groep werd steeds kleiner en een ietwat chagrijnige uitdrukking stond op haar gezicht.

Wat was het idee, zou ze de groep eens even flink dwars gaan zitten, zich er mee bemoeien of gewoon lekker toekijken zonder er een woord aan vuil te maken? Nee, dat laatste werd het zeker niet aangezien ze zichzelf wel beter kende dan vandaag, ze was te opgelaten om er geen opmerking tussen te gooien. Misschien moest ze uitkijken met wat ze zei maar haar doelwit tot nu toe waren niet de welp en de volwassen leeuw, nee het was de tijgerin met haar eigen geurtje. Een geur die ze haatte, ze rook naar nog meer tijger en ergens in haar zorgde die geur voor agressie, maar ze liet het niet zien en dus kon niemand het opmerken. De chagrijnige uitdrukking was van haar gezicht verdwenen en met een neutrale blik bekeek ze de tijgerin eens grondig maar ze gaf geen oordeel, de welp was jong en zou dan ook geen bedreiging vormen, nee ze zou de welp niet dwars gaan zitten, zo was ze dan ook weer niet. Hij zou het er hoogstwaarschijnlijk ook niet naar maken, maar je wist het nooit en dus wierp ze hem ook een blik toe en als laatst keken haar felle, amberkleurige ogen naar de volwassen leeuw. Haar binnenkomer was nog niet gemaakt, maar die kwam binnen nu en enkele seconden vast wel.

Met wie je voor je te maken hebt? Wat moest hij nu bang worden voor het kleine tijgertje. Nou hij stond te bibberen op zijn poten als hij aan de zin dacht. Hij had niet op de zin gereageerd. Erzan zo als hij zich voorstelde verbrak het. Al vond hij dat niet erg, Hij zou er alleen maar pissig van worden. Dat hij zijn naam gelijk gaf verbaasde Cole iets. Niet dat Katachtige veel met een naam konden. Dus een domme actie vond Cole het niet, het was nog altijd beter dan hoe de tijgerin zich gedroeg. ''Je denkt wel dat je heel wat hebt hè klein poesje?'' Zij hij sarcastisch naar de tijgerin die nog steeds haar domenante houding aan hield en een tamelijke grote bek had. Cole rolde met zijn ogen toen ze sprak over Erzan en Cole. Cole was altijd al chagrijnig maar, het kon bij hem nog altijd erger. Weer sprak de tijgerin, een vraag was uit haar woorden te verstaan. Uit Cole's bek kwam een gemene en kille lach. ''Dat je die vraag nog stelt. Gewoon gênant gewoon.'' sprak hij kill uit. Zijn houding was niet respect vol tegenover de tijger. Zelf liet hij zijn domenante ook op komen. ''Maar goed om je even op weg te helpen. Wat is er mis met tijgers?'' Herhaalde hij nog een keer. ''Jullie soort is laf en een beschaming voor het algemene grote kattenras. De lafheid gaat vooral om het vechten. Jullie den alsof jullie heel wat zijn en lokken een gevecht uit. Uiteindelijk merken jullie dat de kracht van de tegenstander te groot is en vraagt om genade of rennen weg als het kan. Er zijn dan nog idiooten die jullie laten leven maar, als ik het was was er geen genade of uit gang. En als je bewijs wil van mijn doen kun je het misschien ooit aan wat tijgers daar boven vragen die ik een handje geholpen heb het licht in.'' Over de tijgers sprak hij vol haat en afschuw. Wat haten hij dat ras bah. Hij keek naar Erzan hij wilde wat vragen maar, zijn concentratie werd verbroken door een nieuwe geur. Een leeuwin was op pad, Cole grijnsde. Die tijger zal zich vast steeds minder op haar gemak gaan voelen. Cole zou wachten met haar benaderen met een vraag eerst moest ze wat zeggen. ''Wat doe je hier?'' Zij Cole streng tegen Erzan. Dit gaf hem een nadruk dat hij de vraag moest beantwoorden. Zijn blik keerde weer naar de tijgerin die haar poot likte en zitten ging. In zijn oog hoek hield hij de leeuwin in de gaten. Zin in onverwachte dingen had hij niet.

Ezran keek vol afshuw naar de tijgerin en plante zijn nagels in de grond. 'Hoe gewoon je irritante bek even.' Snauwde hij kwaad naar haar. Al snel volgde er enkele woorden van de leeuw en een valse grijns ruste erop zijn snuit. Ja hij was klein, nee hij was niet zwak. Misschien dat hij nu niet veel kon doen maar als het nodig was zou hij vechten. Een nieuwe geur vulde zijn snuit, een leeuwin. Mooi zo. Dat tijgertje kon beter opzouten. Of gewoon een minder brutale bek krijgen al zou dat hoogstwaarschijnlijk niet het geval zijn. Geirriteerd staarde hij voor zich uit. De leeuw begon dan nu weer tegen hem te spreken. 'Je brulde toch.' Zei hij uitdrukkingsloos. Ezran kon misschien beter wat normaler doen tegen hem, dat leek hem vrijwel het beste. Hoewel hij dit amper voor iemand deed. Meestal ging hij hen gewoon lopen negeren, of ging hij gewoon tegen hun beginnen. Daardoor had hij voor een welp te zijn toch al vrij veel litekens van gevechten met onder andere tijgers en al die andere zooi. Ezran zag het als een teken van niet bang zijn, andere zagen het dan weer als een domme welp zijn. Ze mochten denken wat ze wilden, hij was wie hij was en voor niemand zou hij het veranderen.
Ezran was nieuwschierig naar de leeuwin, al liet hij daar vrij weinig van merken. Aan zijn blik was er niets te zien, buiten dan die eeuwige chagerijnigheid die hij altijd met zich meedroeg. Kort schoten zijn ogen naar een vogel die opvloog vanuit het kasteel. Domme beesten, soms wel lekker navenant welke je achterna ging zitten.